Afkickpoging (2)

Een keerpunt was er niet.
Geen plotselinge bezinning of het zien van Het Licht.
Er was duisternis, meer niet.
Hoeveel ik ook nam, de pijn sijpelde gewoon door de verdoving heen.
Gapende wonden lagen kwetsbaar en naakt aan de oppervlakte.
Het monster zette steeds vaker zijn klauwen in mijn ziel en die deerniswekkende pijn vertaalde zich in waanzin en paranoia. Mike zat in de bak en zonder hem was ik nergens in het grote junkenland.
Ik kwam in een wereld van de allerergste junks terecht, ze liepen als ratten door mijn huis en door mijn leven, sleepten me mee naar de rand van de afgrond.
Ze verkochten me dope met strychnine en ik heb meer dan 48 uur op de koude keukenvloer gelegen, met de spuit nog in de arm, niet bij machte om ook maar een pink te bewegen.
Mijn hart beukte als een overspannen uurwerk tegen mijn ribben.
Veel junkies zijn in die tijd doodgegaan.
‘Aan een overdosis overleden’ staat er dan netjes in de krant.
Daar gingen ze dan.
De spuit erin en de pijp uit.
Ik ging net niet dood, de junk in mij wel.
De volgende shot kwam er wel maar elke shot erna, was er één teveel.
De paniek sloeg toe.
Dan daarna de gekte.
Er was geen verschil meer tussen dag en nacht.
Tussen waarheid en leugen.
Tussen leven en dood.

Ik kwam in een wereld van demonen en geesten die me kwamen bezoeken.
Ik verstopte me poedelnaakt in de bosjes, op de vlucht voor blauwe lichten die me belaagden.
Ze kregen me te pakken en brachten overal in mijn lichaam zendertjes aan.
Ieder woord, elke gedachte werd opgevangen en via blauwe lichten doorgeseind naar ‘hun’.
Ik moest me steeds vaker voor ze verstoppen. Mijn hele binnenste werd overhoop gehaald.
Vreemde insecten kropen mijn lichaam binnen om onderzoek te verrichten voor de vijand.
Zo werd ik op een dag of nacht gevonden in de struiken en naar mijn ouders gebracht.
Het mooie, of lelijke van alles was, dat ik geen dope meer nodig had. De afgrond, waar ik zovaak over de rand had gekeken, was er niet meer.
Ik was er met mijn afgetrainde junkielijf groots en meeslepend in gedonderd.

Oh, mijn ouders.
Als een ziel van deernis kan krimpen, dan gebeurt dat nu.
Schuld en boete wandelen binnen, in rijen van drie.

Schaamteloos naakt, door gekte bevangen, staande voor het raam in de keuken, armen hoog opgeheven. Er vond een onderzoek plaats door de vijand met het blauwe licht.
Ze stond opeens achter me, in haar nachtjapon.
Mijn moeder.
Haar dierbare gezicht verwrongen van pijn, wanhoop en onbegrip.
Al die jaren met een junkiedochter hadden haar geplooid met diepe onnatuurlijke rimpels. Haar haar, eens zo mooi zwart, sluik en te vroeg grijs.

Had ze me maar omhelst of in elkaar gebeukt . Snikkend, gillend, vloekend, struikelend over haar woorden. : ‘lief kind, lief meisje van me, waarom waarom, kom tot je zinnen, ik ga kapot, ik hou van je, ik haat je!’
Maar ze gaf me kordaat een handdoek. ‘Ga maar lekker slapen’ zei ze, ‘je vat nog kou’.
De kou had mij van binnen al gevat maar dat kon ze niet weten.
Ze kraakte samen met mij de trap op.
Zij naar haar klein hokje en ik in ’t mijn.
Toen ik starend in de diepe duisternis, de boze geesten aanriep om vergeving voor ‘de indringer’, hoorde ik mijn ouders gedempt praten of bidden.

De meeste tijd lag ik stapelgek op bed, kwam alleen beneden om te eten. Veel.
De rust, het eten, de grenzenloze liefde van mijn ouders deden me goed, de demonen slopen op kousenvoeten uit mijn hoofd.
Na twee weken was ik nagenoeg demonenvrij. Er bleef er nog één een tijdje rondhangen.
‘Kom’ sliste het in mijn oor, ‘je kan best af en toe weer een beetje gebruiken gaan hoor, het kan geen kwaad en het is toch lekker relaxed?’
De volgende dag vertrok ik weer naar mijn eigen junkenhol, met een tas vol eten en lekkers.
Mijn ouders zwaaiden me hoopvol uit.

De tas bleef onuitgepakt.

[b][size=xx-small]Deze audio-column werd mede mogelijk gemaakt door ReadMe.[/size][/b]