Een keerpunt was er niet.
Geen plotselinge bezinning of het zien van Het Licht.
Er was duisternis, meer niet.
Hoeveel ik ook nam, de pijn sijpelde gewoon door de verdoving heen.
Gapende wonden lagen kwetsbaar en naakt aan de oppervlakte.
Het monster zette steeds vaker zijn klauwen in mijn ziel en die deerniswekkende pijn vertaalde zich in waanzin en paranoia. Mike zat in de bak en zonder hem was ik nergens in het grote junkenland.
Ik kwam in een wereld van de allerergste junks terecht, ze liepen als ratten door mijn huis en door mijn leven, sleepten me mee naar de rand van de afgrond.
Ze verkochten me dope met strychnine en ik heb meer dan 48 uur op de koude keukenvloer gelegen, met de spuit nog in de arm, niet bij machte om ook maar een pink te bewegen.
Mijn hart beukte als een overspannen uurwerk tegen mijn ribben.
Veel junkies zijn in die tijd doodgegaan.
‘Aan een overdosis overleden’ staat er dan netjes in de krant.
Daar gingen ze dan.
De spuit erin en de pijp uit.
Ik ging net niet dood, de junk in mij wel.
De volgende shot kwam er wel maar elke shot erna, was er één teveel.
De paniek sloeg toe.
Dan daarna de gekte.
Er was geen verschil meer tussen dag en nacht.
Tussen waarheid en leugen.
Tussen leven en dood.
Ik kwam in een wereld van demonen en geesten die me kwamen bezoeken.
Ik verstopte me poedelnaakt in de bosjes, op de vlucht voor blauwe lichten die me belaagden.
Ze kregen me te pakken en brachten overal in mijn lichaam zendertjes aan.
Ieder woord, elke gedachte werd opgevangen en via blauwe lichten doorgeseind naar ‘hun’.
Ik moest me steeds vaker voor ze verstoppen. Mijn hele binnenste werd overhoop gehaald.
Vreemde insecten kropen mijn lichaam binnen om onderzoek te verrichten voor de vijand.
Zo werd ik op een dag of nacht gevonden in de struiken en naar mijn ouders gebracht.
Het mooie, of lelijke van alles was, dat ik geen dope meer nodig had. De afgrond, waar ik zovaak over de rand had gekeken, was er niet meer.
Ik was er met mijn afgetrainde junkielijf groots en meeslepend in gedonderd.
Oh, mijn ouders.
Als een ziel van deernis kan krimpen, dan gebeurt dat nu.
Schuld en boete wandelen binnen, in rijen van drie.
Schaamteloos naakt, door gekte bevangen, staande voor het raam in de keuken, armen hoog opgeheven. Er vond een onderzoek plaats door de vijand met het blauwe licht.
Ze stond opeens achter me, in haar nachtjapon.
Mijn moeder.
Haar dierbare gezicht verwrongen van pijn, wanhoop en onbegrip.
Al die jaren met een junkiedochter hadden haar geplooid met diepe onnatuurlijke rimpels. Haar haar, eens zo mooi zwart, sluik en te vroeg grijs.
Had ze me maar omhelst of in elkaar gebeukt . Snikkend, gillend, vloekend, struikelend over haar woorden. : ‘lief kind, lief meisje van me, waarom waarom, kom tot je zinnen, ik ga kapot, ik hou van je, ik haat je!’
Maar ze gaf me kordaat een handdoek. ‘Ga maar lekker slapen’ zei ze, ‘je vat nog kou’.
De kou had mij van binnen al gevat maar dat kon ze niet weten.
Ze kraakte samen met mij de trap op.
Zij naar haar klein hokje en ik in ’t mijn.
Toen ik starend in de diepe duisternis, de boze geesten aanriep om vergeving voor ‘de indringer’, hoorde ik mijn ouders gedempt praten of bidden.
De meeste tijd lag ik stapelgek op bed, kwam alleen beneden om te eten. Veel.
De rust, het eten, de grenzenloze liefde van mijn ouders deden me goed, de demonen slopen op kousenvoeten uit mijn hoofd.
Na twee weken was ik nagenoeg demonenvrij. Er bleef er nog één een tijdje rondhangen.
‘Kom’ sliste het in mijn oor, ‘je kan best af en toe weer een beetje gebruiken gaan hoor, het kan geen kwaad en het is toch lekker relaxed?’
De volgende dag vertrok ik weer naar mijn eigen junkenhol, met een tas vol eten en lekkers.
Mijn ouders zwaaiden me hoopvol uit.
De tas bleef onuitgepakt.
[b][size=xx-small]Deze audio-column werd mede mogelijk gemaakt door ReadMe.[/size][/b]
32 reacties
wendy77 · 22 september 2005 op 13:36
Jeeee, ik was zo nieuwsgierig naar het einde….er komt toch nog een deel hoop ik, hihi.
Prachtig geschreven weer hoor, ik word er helemaal in meegesleept.
WritersBlocq · 22 september 2005 op 13:39
[quote]De tas bleef onuitgepakt.[/quote]
O jee… Er komt dus nog een deel III.
Melady, verspreid dit, wie weet balanceert iemand op de afgrond van de keuze tussen wel/niet die rotzooi. Misschien kan dit verhaal diegene een “onwijs” besluit bespaard worden.
Knap geschreven weer, ik vraag me af wat er door je heen gegaan moet zijn toen je dit aanhet schrijven was. wil ik het weten? Kan je het wel zeggen? Ik denk het niet. Liefs, Pauline.
Shitonya · 22 september 2005 op 13:47
en de spuiten werden weer klaar gemaakt, voorspelbaar
Mup · 22 september 2005 op 15:37
[quote]De rust, het eten, de grenzenloze liefde van mijn ouders deden me goed, de demonen slopen op kousenvoeten uit mijn hoofd.[/quote]
En toch moet je er zelf doorheen, en afkicken voor een ander werkt niet, sterk verwoord,
Groet Mup.
KingArthur · 22 september 2005 op 16:15
Wat ontzettend intens geschreven. Mooi vind ik hier niet passend maar knap is het zeker!
Dees · 22 september 2005 op 16:15
Echt elke zin heeft lading in dit stuk. Daarom is deze keer het ge-enter volledig op zijn plek. Elke zin moet inwerken, voor de volgende. Ik vind het nogal wat om dat zo neer te schrijven, dapper en kwetsbaar. Vraag me af of het je moeite kost nu het je goed gaat, al gaat me dat eigenlijk geen ruk aan natuurlijk. De grappige, kritische Melady van CX en de gevangen junk, twee uitersten op virtueel papier.
Je merkt het al, ik ben onder de indruk. 😉
bert · 22 september 2005 op 17:34
Zelf heb ik gelukkig nooit drugs gebruikt. Wel “normaal” gerookt en wel veel alcohol gedronken. Door jouw columns krijg ik een goed beeld hoe afschuwelijk en hoe aangrijpend het is om verslaafd aan zware verdovende middelen te zijn. Bedankt hiervoor.
Voor mij is het een totaal nieuwe gewaarwording waar ik tot nu toe alleen van dacht dat ik wel wist hoe het zou zijn. Ontzettend knap dat je het opnieuw mee wil maken door het op te schrijven.
Telkens weer zal het een klein beetje verwerken. Alleen door verwerking zul je er echt los van komen.
Aangrijpend. Emotioneel. Sterk geschreven.
Je moet ongelooflijk sterk zijn om te bereiken wat jij tot nu toe al bereikt hebt.
En wat zullen je ouders uiteindelijk trots en blij zijn met zo’n fijne dochter. 🙂 🙂 🙂
Ma3anne · 22 september 2005 op 17:48
Sterk geschreven en sterk dat je ervanaf bent gekomen. Nu wil ik ook weten hoe je dat geflikt hebt.
Meid toch… 😥
Louise · 22 september 2005 op 19:19
Ik weet werkelijk niet met welk woord ik kan aangeven wat ik van dit verhaal vind. Mooi is idd niet het goeie woord, maar ik bedoel wel iets van ongelooflijke waardering.
[quote]Schuld en boete wandelen binnen, in rijen van drie.[/quote]
(zucht) hoe krachtig kun je iets vertellen met enkel woorden…
pepe · 22 september 2005 op 20:30
Het blijft heel bijzonder dat je het zo schrijven kan. Iedere keer doet het me toch wel wat.
Ik ben blij dat ik via jouw woorden in dit wereldje mag meelezen. Een wereld die niet de mijne is, maar mij wel meer duidelijkheid geeft in de wereld van die ander.
Of ik het ooit helemaal zal begrijpen weet ik niet. Ik denk je het zelf moet voelen.
Txs
Super dat jij uit die wereld bent gestapt. Iets om trots op te zijn!
Martijn · 22 september 2005 op 22:48
Het meeste wordt gezegd in de witregels.
Dat is geen kunst, maar een gave.
M.
Ps.
[size=xx-small][b]Patroon in het Frans is ‘Baas’. ‘Patient’, geduld[/size][/b]. 😉
champagne · 22 september 2005 op 22:49
Melady, ik vind het indringend en prachtig verwoord, ik heb het ademloos gelezen…
KawaSutra · 23 september 2005 op 00:45
Je weet de kern, de essentie, behoorlijk te raken. En niet zo misselijk ook. Ik heb er vaak over gefantaseerd hoe het zou zijn. Blij dat ik er nooit in ben mee gegaan.
Met jouw ervaringen denk ik dat je veel zal betekenen voor diegenen voor wie jij je nu inzet. En daar heb ik heel veel respect voor, zoals voor jouw columns.
Wright · 23 september 2005 op 08:11
[quote]Als een ziel van deernis kan krimpen, dan gebeurt dat nu.[/quote].!
Geertje · 23 september 2005 op 10:11
[quote]Mijn ouders zwaaiden me hoopvol uit.[/quote]
Wat kan de liefde van ouders dan toch onvoorwaardelijk zijn. Geen smeekbedes geen verwijten. Doet me denken aan een nummer van Paul van Vliet. [url=http://lyrical.nl/song/54979]Touwtje uit de brievenbus[/url] Opvangen maar ook weer loslaten.
Je column heeft indruk op mij gemaakt.:-)
momentje · 23 september 2005 op 10:27
Gelukkig heb ik het niet aan de lijve ondervonden hoe kapot je kunt gaan, maar ik heb wel van heel dichtbij gezien wat het met mensen doet. Met grote bewondering gelezen!!
Troy · 23 september 2005 op 13:33
Helaas kan ik weinig meer aan de vorige reacties toevoegen. Je weet dat ik je graag lees, is dat voldoende?
Troy
Kees Schilder · 23 september 2005 op 18:23
Great! again!
Li · 23 september 2005 op 21:41
Ik kan geen woorden vinden om te zeggen hoe aangrijpend dit is geschreven.
Het is adembenemend.
Ik ben sprakeloos van bewondering.
Li
melady · 23 september 2005 op 22:48
Het is elke keer een spannend gevecht tussen mijn gevoel en mijn toetsenbord. Ze staan als kemphanen tegenover elkaar, tot de tanden gewapend. Vaak spring ik, met gevaar voor eigen leven, tussen ze in.
Zo ongeveer schrijf ik deze column(s). Nu kan ik eróp kijken, toen zat ik er middenin en was zombiaans: blind, doof, stom, verrot. De afstand is ver maar tijdens het schrijven zit het onderhuids en heel dicht aan de oppervlakte.
Bedankt voor de hartverwarmende reaktie’s (brrr ik lijk wel een Libelletrut)
Lieve Mona,
Vroeger was ik een zielig sjunkiemeisje en nu ben ik un Libelletrut geworden, iedereen lagt me uit. Sal ik maar weer sjunkie gaan worden want toen lagte niemand naar me.
Een wanhopig schorpioentje.
pepe · 24 september 2005 op 10:15
Melady jij bent verre van een libelle-trut, dus die brief aan mona weggooien en doorgaan met schrijven.
Je bent een wereldmeid!
WritersBlocq · 24 september 2005 op 12:56
Doe jij eens eeeeeven normaal Melady, Schorpioentjes worden nooit Libelletrutten en jij al zeker niet!
Mosje · 25 september 2005 op 01:08
[quote]Lieve Mona, Vroeger was ik een zielig sjunkiemeisje en nu ben ik un Libelletrut geworden, iedereen lagt me uit. Sal ik maar weer sjunkie gaan worden want toen lagte niemand naar me. Een wanhopig schorpioentje.[/quote]
Beste Melady,
Heel moedig dat je me dit briefje durfde te sturen hoor. En nee, geen junkie worden hoor, dan maar liever een libelletrut. Daar zijn er tenslotte heel veel van, zelfs op ColumnX.
Over dat lachen: dat is toelachen hoor, geen uitlachen. En wanhopig moet je niet zijn, want als de hoop wan is, dan keert de wal het schip.
Veel sterkte toegewenst met je internetverslaving.
Mosja
sally · 25 september 2005 op 01:44
“Het verrotte leven van Floortje Bloem.”
Heb je dat boek gelezen melady?
Ik was er diep van onder de indruk.
En zo ervaar ik je column ook.
liefs
Sally
melady · 25 september 2005 op 18:33
Ja Sally, die heb ik gelezen maar dat was na het schrijven van ‘mijn manuscript’ die nooit is uitgegeven.
Zo ook Christiane F., beide boeken zijn bestsellers geworden. Ik ben blij met de ruimte van CX, waar ik bescheiden mijn verhaal kan doen.
klungel · 25 september 2005 op 22:18
[i]zit al 5 minuten naar een leeg scherm te kijken[/i]
Tja, wat nog te zeggen.
[b]respect[/b] is wel het goede woord.
ReadMe · 1 oktober 2005 op 02:38
Gefeliciteerd met je column van de maand, melady!
Wat vind je van de ingesproken column? 🙂
Groeten,
ReadMe.
klungel · 3 oktober 2005 op 07:54
(Y) Melady 😉
Dees · 3 oktober 2005 op 09:05
Nou Melady,
Je maakt heel wat los met je columns. Hoop nog wel op de volgende delen. Deze is m.i. absoluut verdiend column van de maand, stak voor mij overal met kop en schouders bovenuit.
Felies!
melady · 4 oktober 2005 op 00:25
ReadMe, je vraagt heel rechtstreeks wat ik vind van de ingesproken column.
Een rechtstreeks antwoord: een column moet je mijns inziens lezen en niet horen.
Dat bedoel ik absoluut niet persoonlijk, maar als ik een boek/column/verhaal lees, dan lees ik die met mijn eigen emoties.
Zou ik mijn eigen column mogen inspreken dan zou ik dat doen met mijn eigen emotie’s die bij de column horen.
Ik ben dus niet echt een fan van audiocolumn.
Voor slechtzienden en blinden wel denk ik.
groet Melady
WritersBlocq · 4 oktober 2005 op 19:40
Wie wil luisteren, luistert en wie dat niet wil, doet dat niet. Ik vind hem wel goed ingesproken maar lees niet mee als ik luister, het zijn gewoon andere zintuigen. Voor mijn collega’s klik ik de CvdM altijd aan, dat is al traditie geworden op de 1e werkdag van de maand.
Ik vind het wel jammer dat deze column de column van de maand is. Absoluut niet om de column zelf en hoe die geschreven is, maar omdat het een vervolgverhaal is. Hierdoor zie ik ze niet los van elkaar, maar als 1 geheel.
Maar Melady, gefeliciteerd! Ik hoop dat je volgende deel gauw te lezen is. Liefs, Pauline.
vanlidt · 23 oktober 2005 op 19:07
Welk radiostation gebruikte die jingle ook alweer?
The greatest story in the universe
hij is goed 🙂