De scheiding heeft zich vorig jaar in alle stilte voltrokken. Na 7 jaar was het op en over tussen ons.
Dat vonden we allebei. We hebben er weinig woorden aan vuilgemaakt.
Uit haar gedrag had ik al eerder opgemaakt dat ze moe was, moe van mij, van mijn stijl en mijn nukken. We begonnen te botsen. Op het moment dat tot haar doordrong dat ze het voor mij niet meer was en dat ik naar een jonger exemplaar op zoek wilde, stortte haar hemel in. Ze maakte geen contact meer, was leeg en moest tijdens langdurige sessies worden opgeladen. Maar ook dat bracht geen nieuwe energie in onze gebutste verhouding.
Ik heb haar op de afgesproken dag naar een ander gebracht. Daar zou ze een tijdje blijven tot ze werd opgehaald door de man die zijn oog op haar had laten vallen. Het kostte me moeite om een prijs voor haar af te spreken en de scheidingspapieren te regelen.
Nog een keer heb ik omgekeken, haar vormen in me opgenomen. Ze hadden in al die tijd niet geleden. Ze was nog steeds een brunette, de klassieke schoonheid waar ik voor gevallen was, voluptueus geschapen, ruim van innerlijk en met een schitterend achterwerk.
In het begin had ze alles wat een man van haar verwachten kon. Soepel en gewillig omsloot ze je op alle momenten van de dag als een warme minnares. Dan ging ze open en kwam je tot rust.

Zuinig was ze niet, maar de liefde mag wat kosten. Hartelijk en gastvrij gedroeg ze zich als ik vrienden meebracht en zonder morren droeg ze alle lasten die een veeleisende relatie met zich meebrengt.
Van mij had ze weinig verwachtingen, toch kende mijn zorgzaamheid voor haar geen grenzen. Voorzichtig waste ik haar iedere week, verwende haar met zachte oliën, wreef haar op en reed haar in de zomer hartstochtelijk droog. Dan was ze als nieuw, ze snorde en kirde als ze onder me weg gleed.
In de winter, als ze het op koude donkere ochtenden niet meer zag zitten krabde ik haar met lange halen en onverwachte rukjes.
Toch was ze het liefste buiten, waar ik haar dagelijks opzocht en meenam naar mijn werk. Zonder morren wachtte ze me op aan het eind van de dag. Soms gingen we de stad in of reisden we naar andere delen van het land. Eenmaal onderweg was ze in haar element en ze borrelde van plezier als ik haar vol liet lopen.

19 was ze toen we uit elkaar gingen. Het trof me als een mokerslag toen ik haar laatst op de rondweg plotseling voor me op zag doemen met die ander. Ze zag er mottig en verlopen uit, onder het stof en ze rookte. Dat had ze bij mij nooit gedaan. Mijn Volvo 740 2.3 GL Sedan FZ-87-PB.

Categorieën: Gein & Ongein

6 reacties

Mien · 16 december 2009 op 08:07

Een vrouw van duizend weken wegdoen … idioot!
Heb je de ring nog teruggekregen …? 😉
Ennuhhh … wie mocht het huis houden …? 😉

Dat had ik me allemaal af kunnen vragen als je niet het beestje bij de naam had genoemd.

Verder leuke column.

Mien

Emiliever · 16 december 2009 op 08:27

Leuk verhaal. Jammer dat ik bij de langdurige oplaadsessie al door had dat het niet om een vrouw ging. Ik dacht nog even dat je het over je telefoontje had, maar het duurde niet lang voordat ik de auto in het vizier kreeg. Jammer, want zonder dat opladen had je de spanning langer vast kunnen houden. Alleen snap ik als Alfarijder niet dat iemand zo lyrisch kan zijn over een Volvo… 😆

DACS1973 · 16 december 2009 op 10:15

Niet het eerste stukje in zijn soort, maar wel grappig geschreven. Ik heb ook ooit zoiets gefabriceerd, maar in mijn geval was het een kamergenoot op het werk wiens geheugen hem steeds vaker in de steek liet en die voortdurend vastliep in zijn werk. En ik maar mopperen op hem omdat ik niet meer op hem kon rekenen. Inderdaad: aan het eind van het verhaal bleek het om mijn pc te gaan.

Gelukkig heb je niet geschreven dat je haar regelmatig een grote beurt gaf. Dat is weer zo plat 😉

Avalanche · 16 december 2009 op 11:00

Aanvankelijk gingen hier:
[quote]…dat ze het voor mij niet meer was en dat ik naar een jonger exemplaar op zoek wilde…[/quote]

van pure herkenning mijn nekharen overeind staan, maar gelukkig had ik al snel door dat de dame in kwestie niets menselijks heeft 😉 En toen werd het opeens een heel leuke column. Inderdaad jammer van het allerlaatste zinnetje….

pally · 16 december 2009 op 12:07

Gewoon in zijn genre een hele grappige column. Ook ik had het nog leuker gevonden als je de clou niet had weggegeven en de lezer gewoon had laten gissen.
Maar toch prima geschreven,

groet van Pally

Prlwytskovsky · 16 december 2009 op 18:31

Autoleed. Ja, hahahaaa …. kan ik mij wel in vinden, maar dan in ’t Peugeot.
In een lekker tempo naar een onverwachte plot toegewerkt. :duimop:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder