Afscheid

Steeds vaker bekruipt me een algeheel gevoel van ontevredenheid met mijn leven, dat zich af lijkt te spelen als een te slecht gemonteerde film van een eens groot regisseur. Als kind heb je allerlei beelden en idealen die zich naarmate je leeftijd vordert steeds verder weg, in de schimmige wereld van je gedachten en dromen, lijkt te verbergen. Het algehele grote gevoel van : is dit alles , komt steeds vaker als een onomkeerbaar en allesoverheersend gedrocht uit de diepste krochten van mijn geest tevoorschijn , zich een weg banend door mijn tot voor kort redelijk optimistisch gedachtengoed. Wat kan en mag je verwachten als je ,net als ik, je jeugd hebt afgesloten maar de drempel naar volwassenheid toch nog net te groot is om te nemen. Is het de angst voor het onbekende het grote moeten, of is het het besef dat de stappen die je tot nu toe in dit leven hebt gezet niet meer terugkeren,en je een deel van jezelf definitief kwijt bent zonder dat daar een tastbaar heroisch bewijs van importantie tegenover staat. Waarom is het zo verdomd moeilijk om simpel gelukkig te zijn met het feit dat je bestaat? Is dat niet een doel op zich , of moet ieder individu voor zich op zoek naar de ultieme bevestiging van zijn bestaan om zijn leven daadwerkelijk waarde te geven? Maar tegelijkertijd besef ik daarmee het triviale van mijn vraag , want bevestiging van wie of wat? Is het allerhoogste geluk niet simpelweg tevreden zijn met wie je bent en leven naar de mogelijkheden die binnen jouw handbereik liggen?
Waarom dan toch dat constante zoeken naar een onbekend gevoel diep van binnen dat je misschien groter laat lijken dan je in werkelijkheid bent. We worden groot gebracht met het gedachtengoed dat mannen het sterke geslacht zijn en dat gevoelens van twijfel,angst en falen niet aanwezig horen te zijn , en zo wel aanwezig, dan zeker niet getoont horen te worden…. wel deze man heeft wel degelijk zijn twijfels en angsten, en in mijn ogen maakt me dat eerder sterker dan zwak.
Nu sta ik dus op de drempel van de door de maatschappij gecreerde volwassenheid die ons allemaal vroeg of laat in dat opgedrongen keurslijf perst, maar ben ik al klaar om mijn jeugdige onschuld ,die mijn fouten met de mantel der liefde bedekt, achter mij te laten om deze enkel en alleen op door mij gekozen tijden uit zijn doosje te laten voor een nostalgische trip naar vervlogen tijden die slechts in gedachten voortleven.
Ik weet dat er overal in de wereld de meest vreselijke dingen gebeuren die mijn overpeinzingen als mieren in een woestijn van olifanten laten lijken ,maar als ieder mens zo af en toe eens stil zou staan bij de vragen des levens en daar daadwerkelijk wat mee zou doen, dan denk ik dat de wereld er een stuk beter uit zou zien.
Bij deze dus mijn gevoelsmatige afscheid van mijn jeugd en mijn stap op de trede naar volwassenheid. Ik hoop dat ik als volwassene het verstand en de moed heb om af en toe het kleine jongetje in mij nog eens naar buiten te laten.