Afvallen

Het was een eeuwige strijd tussen die twee meiden vond ma en besloot nu maar eens in te grijpen.
“Mirjam nou moet je maar eens ophouden met het gepest naar Jolanda toe, zij kan er niets aan doen dat zij zo dik is. Jij bent tenslotte altijd tenger geweest”. Mirjam keek op van haar boek en hield haar hoofd schuin, alsof ze zou bedenken welk antwoord hier passend op zou zijn zonder haar moeder te beledigen.
“Maar mam ze eet zo weinig, doet niets aan sport, tjsa als je naar school fietsen een sport noemt, toch blijft het een dikke troela!”

“Pas op je woorden meisje, het is en blijft je zus en zij is altijd al een flinke baby geweest, zij kan nou eenmaal minder hebben dan jij.
Jolanda die op dat moment net de kamer binnenkwam en de laatste woorden van haar moeder opving voelde de bui alweer hangen.

En weer zou er ruzie ontstaan tussen haar en die “strijkplank”van een zuster van haar die haar altijd pestte met het feit dat zij té zwaar was voor haar lengte en leeftijd en haar beschuldigde van stiekem ergens anders lekker eten.
“Moet je mij weer hebben?” Gelijk in de verdediging had pa gezegd, dus gelijk maar die surfplank een verbale knal voor haar magere brievenbus geven bedacht ze.

Jolanda stond bekend om haar zelfspot, zij deed er alles aan om af te vallen, maar zelfs de huisarts die haar zo dikwijls geholpen had om van dit probleem af te komen had de handdoek in de ring gegooid met de mededeling “elk pondje gaat door het mondje”. Daar kon zij het mee doen. Zij was teleurgesteld en had het toen pas echt op het eten van patat en vette happen gezet. Alleen uit kwaadheid en teleurstelling.

Niet elke dikkerd was dik door eten, begrepen die volwassen mensen dat dan niet. Was de modegerichte maatschappij en de consumptie en zelfs de regeringspartijen nou helemaal belazert om ieder gezet of dik kind maar op één hoop te gooien? Al jaren zat zij niet lekker in haar vel. Op school was zij altijd degene die gepest werd en kinderen kunnen hard zijn onder elkaar. Haar zus was ook zo een persoon, die was zo slank, soms riep Jolanda spottend dat ze een lamp achter haar rug moest houden zodat Mirjam zelfs in de spiegel haar eigen ribben kon tellen.

Ruzie constant en ouders die er niet meer uitkwamen. De kledingkeuze van beide zussen was altijd een gedoe wanneer zij gezamenlijk de stad in gingen om iets nieuws te kopen. Zuslief ging al niet meer mee en pa bleef in de auto wachten, te moe van al dat gebekvecht en zeker de vrouwen niet begrijpend.
Die meid was altijd al flink geweest. Als zij zich daar nu prettig bij voelde!!Gevolg was altijd dat ma en pa daar weer ruzie over hadden. En het moet gezegd worden dat Jolanda regelmatig at, gezond en zeker geen snoep, lustte niet eens snoep of gebak.

Maar als zij bij Oma kwamen kreeg zij altijd het grootste stuk taart, bleven zij eten dan werd er voor haar opgeschept totdat Jolanda laatst aan Oma vroeg of zij misschien een vlag had om op de top van de aardappels te zetten, zoveel had Oma met alle goede bedoelingen opgeschept.

Oma ook weer boos. Het was een cirkel waar je nooit uitkwam. Jolanda was het bewijs dat je gewoon constant op dieet moest en meer bewegen om af te vallen. Maar wat Jolanda ook deed, wanneer zij op een weegschaal ging staan, zag je het zweet al op haar bovenlip verschijnen. Maar één pond afgevallen in drie weken tijd. Gevolg? Geen weegschaal meer voor haar, nergens meer.

Zelfs niet bij de huisarts. En een complex erbij was geboren, met dank aan de consumptiemaatschappij die alleen voor slank ging. Jongens keken niet naar haar om, terwijl de meeste jongens fantasietjes hebben over meiden waar tenminste wat vlees aanzat. Wie zei dat ook alweer? O ja dat was die knappe jongen die in het school tennisteam zat, een hunk, de meiden dweepten met hem. Voor Jolanda was hij altijd aardig, ging vaak zelfs koffie voor haar halen in de kantine, tot groot ongenoegen van de andere meisjes die dat niet begrepen, daar hij kwam er tenminste eerlijk vooruit dat hij liever een lekker vol pakket in zijn handen hield dan een zak met benen.

Vele meisjes werden van schrik stil toen hij dat kortgeleden hardop in de volle kantine gezegd had. Omdat hij ook wel had gezien dat Jolanda gepest en getreiterd werd door veel van die gratenpakhuizen.

Jolanda voelde het niet als een overwinning maar meer als een eerbetoon aan al die jonge mensen die met hetzelfde probleem zaten.
Op een ochtend werd Jolanda wakker en voelde zich niet goed, haar moeder dacht eerst dat zij schoolziek veinsde maar toen zij zag hoe haar nek en keel dik en opgezet waren belde zij toch maar de huisarts.

Die kwam na lang gezeur en het gevolg was dat Jolanda diezelfde dag nog in het ziekenhuis werd opgenomen met een schildklieraandoening. En niet zomaar een aandoening.
Bij Jolanda werd schildklierkanker geconstateerd en de tranen ten spijt van haar zus en moeder en Oma waren voor Jolanda toch geen gevoel van overwinning maar meer een gevoel van “Zien jullie nou dat dik zijn niet altijd de schuld van de persoon zelf is?”
Dik zijn heeft niet altijd een eet oorzaak, net als boulimia of anorexia. Het is ook vaak de maatschappij die jou een stempel wil opdrukken dat dik zijn totaal “not done”is. Maar Jolanda was er op tijd bij en zal haar hele leven op dieet moeten, altijd een stevige tante blijven, maar haar leven is dermate verandert dat zij nu kan zeggen: Ik heb mijzelf altijd verdedigd, terwijl het nooit nodig was geweest als de huisarts wat meer alerter op mijn gezondheid zou zijn geweest, als mijn moeder wat meer druk had opgevoerd bij diezelfde huisarts door bloedonderzoek, als als als…Maar wat is dik? En wie bepaalt wat dun is? Juist de modewereld die ongezond de meest extravagante mode tentoonspreid, de reclamewereld die elk slankproduct laat aanprijzen door een slanke mooie dame. Daarom vind ik Erica Terpstra een KANJER van een vrouw die gewoon lekker zichzelf is en blijft en zich nergens iets van aantrekt. Men neemt haar zoals zij is. Houwe zo!!

Trouwens, met Jolanda gaat het toppie, Die is nog lekker dik, eet en drinkt netjes haar dieetproduct en haar zus is inmiddels bevallen van een zoon. En is 15 kilo aangekomen, zij maakt er totaal geen probleem van sinds zij haar enige zus bijna kwijt was geraakt aan een slopende sluipende ziekte die bijna het dik zijn van haar zus de moordenaar zou zijn in plaats van het dik zijn zelf. Veroordeelt niet opdat gij een oordeel velt, u zult nog wel eens het verkeerde oordeel vellen over iemand die er niets aan kan doen.