Agnes had wel wat anders te doen

In plaats van een frisse, gezamenlijke wandeling van vijf minuten van het Kamergebouw naar het optrekje van De Majesteit, werd het vrolijke clubje volksvertegenwoordigers dat op de thee was genodigd, in een luxe touringcar geladen. Met airconditioning. En een bloedspannende video, om de opgewonden schoolreisjessfeer tijdens het ongetwijfeld naargeestige tripje wat te veraangenamen. Je probeert je een voorstelling te maken van zo’n personeelsdagje. Brokkenpiloot Arend-Jan, bij zulke informele personeelsdagjes doorgaans één van de luidruchtigste en lolligste jongetjes van de klas, was ook nu weer in blakende vorm. Terwijl hij via de microfoon met smaak de laatste dijenkletsers uit de koker van z’n goedlachse vriendje Gerrit Z. debiteerde, wierp hij nog een steelse blik op het spiekbriefje waarop zorgvuldig de oneliners vermeld stonden waarmee hij straks, zeker weten, voor het front van het verzamelde journaille de show ging stelen.
Arend-Jan.
Nooit te beroerd om de grenzen op te zoeken. Een paar keer eerder al z’n neus gestoten. Vooral die stiletto in de rug van fractiebaas Mark was ‘m bepaald niet in dank afgenomen. Moet kunnen, vond ie. Liberaal is tenslotte liberaal. En als er dan toch gescoord moet worden in de media, dan kunnen ze het van hem krijgen. Op het briefje had ie tussen de voorgebakken hypejes wat ruimte gereserveerd voor de actuele primeurs die Trix zeker voor de parlementariërs in petto zou hebben. Laat Trix maar schuiven.
De afloop is bekend. Iets te veel hype.
Een beetje dom, dus. En Alex had ‘m tijdens het lauwe kopje Rooibos nog zo gewaarschuwd.
Of hij heeft ’t er gewoon op aan laten komen natuurlijk. Was dat keurslijf spuugzat.
Hoe dan ook: doek voor Arend-Jan.
Er zijn grenzen. Ook voor de kwien.

Agnes had, evenals de schoolzieke Alexander, te kennen gegeven wel wat anders aan haar hoofd te hebben. Eindelijk eens de kans om de kids naar school te fietsen. Die bakfiets stond al veel te lang werkloos weg te kwijnen in de schuur. En aan een bezoekje aan de kapper was ze ook wel toe. Ze heeft van zichzelf al geen makkelijk haar. Maar als zelfs Europese Hans (van B.) haar vanaf de grens van Nicaragua uit pure verveling toe twittert dat ie het goed beschouwd maar een door de ratten aangevreten coupe vindt, is het de hoogste tijd voor actie.
Hans is in dat soort dingen voor haar een autoriteit.
Coiffeur Pim heeft gered wat er nog te redden viel.
Het zijn sowieso voor Agnes barre tijden. Vorige week nog kreeg ze te horen dat ze, hoe ze ook tegenstribbelde, zeker tot haar 67ste voor de goede zaak zal moeten doorsappelen. En dat voor een hongerloontje waarvan ze ook nog ‘s geacht wordt de grootste hap in de partijkas te storten. Verder samen met (Handen Thuis-) Harry van B. nog even gebrainstormd over de itempjes die nog niet door Geert geannexeerd zijn. Want dat begint langzamerhand ook gierend uit de klauw te lopen. Het valt om de dooie dood niet mee om je nog een beetje aardig te profileren. Door de ludieke reclamefilmpjes zijn haar zware Van Nelle rokende campagnejongens trouwens ook wel zo’n beetje heen.
En dan natuurlijk dat onheilspellende bericht dat godfather Jan onlangs listig lekte in de media. Die rug van ‘m voelt de laatste tijd al stukken beter aan. En wees eerlijk, dat achterste bankje fit natuurlijk voor geen meter bij een man van zijn statuur.
Hij wil terug in de schijnwerpers.
Die opiniepeilingen lijken bovendien ook nergens naar.
En de verkiezingen van 2010 staan te pruttelen op het vuur.
Jan is er klaar voor.
Dan is zo’n weinig transparant, suf keutelmiddagje met Trix natuurlijk het laatste waar ze op zit te wachten.