Alpha en Omega

Ze slaat haar linker been over haar rechter. Dat doet ze al voor de zoveelste keer. Ben maar opgehouden met tellen na de negende overslag. Duidelijk zenuwachtig kijkt ze naar de ingang en dan weer op haar horloge. Een Omega. Uit de ‘Ladies Collection’ zo te zien.
Een zilverkleurig model dat precies past bij het armbandje om haar andere pols. Zoiets koop je duidelijk niet bij de Marskramer of als aanbieding bij de Aldi. Er hangt ook nog een kettinkje om haar nek waarvan ik alleen het sluitinkje kan zien omdat ik vlak achter haar zit aan een tafeltje. Half uit haar tasje dat op de grond staat steekt een glossy tijdschrift. Als ze per ongeluk met haar voet de tas raakt valt het tijdschrift eruit. “Gezond Nu” heet het. Ik schat haar op een jaar of vijfentwintig, dus zo’n tijdschrift heeft nog zin. Een heftige beweging van haar hoofd valt samen met het opengaan van de grandcafé-deur. Een man van een jaar of veertig komt binnen.Het is duidelijk dat hij geen veertig wil zijn. Dat is te zien aan zijn kleding. Armani-jasje, stropdag, geen overhemd. Sokloze voeten in eigentijdse schoenen completeren dit midllife-festival. De haartjes,zoals voorgeschreven, met een klodder gel naar voren gedwongen en van voren uitlopend in een ietwat omhoogstaand kuifje. Voor iemand van twintig best geinig.Als je veertig bent, potsierlijk. Hij gaat bij de vrouw, ik noem haar maar even Omega, zitten en legt zijn autosleutels met een zachte tik op het tafeltje. Het labeltje laat zien dat de sleutels bij een Alpha Romeo horen. Laat ik hem dus maar Alpha noemen.

Geen groet, geen knuffel, geen hallo.
Wel gespannen gezichten.‘Waarom moest je mij nu zo op stel en sprong spreken?’,vraagt hij ietwat geïrriteerd.

Op stel en sprong! Hij is dus ouder dan veertig. Tegen de vijftig eerder want die generatie gebruikt zulke uitdrukkingen nog. En uitdrukkingen als ”op de keeper beschouwd” of “zo gewonnen zo geronnen”.

‘Omdat ik vanmorgen iemand sprak die jou kende.En volgens die iemand ben jij nog getrouwd!’
De laatste woorden spuugt zij eruit.
Alpha deinst iets achteruit. Armen over elkaar. Afgesloten.‘Ja..eh….nee…nou ja…’, stottert hij. Hij kijkt behoedzaam om zich heen maar hij kan niet de nek van Omega zien. Ik wel omdat ik achter haar zit. Er verschijnen kleine rode vlekjes in die nek.‘Ja, wat is het nou?? Ja of nee??’

De ober verderop kijkt geschrokken op.De drie klanten aan een tafeltje verderop staken hun gesprek.

‘Ja’, zucht Alpha berustend. ‘Nou ja, in theorie dan want ik lig sinds vorige week in scheiding.’

Het hoge woord is eruit. De rode vlekken in Omega’s nek breiden zich uit.
Ze gaat achterover zitten. Verslagen.
Haar linkerarm bungelt naar beneden. Het horloge om haar pols weerkaatst het binnenvallende licht.

‘Kerels!’, sist ze verachtelijk.’ ‘Ze zijn allemaal hetzelfde.’
Met gebogen rug raapt ze haar “Gezond NU!” van de grond en stopt het weer in haar tas.
Ze legt tien euro op tafel, schikt met nerveuze bewegingen wat haarlokken op z’n plaats en staat op.‘We kunnen er toch over praten?’, bedelt Alpha vertwijfeld. Ze neemt niet de moeite om te antwoorden.Ze recht haar rug, slaat haar tasje over haar schouder en loopt zonder om te kijken naar de deur.Boven die deur staat met verlichte letters IN/UITGANG.

Alpha slaat met zijn hand op tafel. De autosleutels springen op en neer. Het kuifje zakt mistroostig naar beneden. Kennelijk is de gel opgedroogd… Alpha en Omega, het begin en het einde….