“Spoke-spoke-pilates-pas, ik wou dat mama beter was” De wens van mijn kinderen.

Wat zou ik graag willen dat het speelgoedstafje met glitters en sterretjes erin echt magische krachten had. Dat de woorden van mijn kinderen konden worden gehoord en al hun wensen uit konden komen! Maar het is niet zo. Ik word niet meer beter en kan alleen maar wensen dat ik de tijd krijg om mijn kinderen te leren dat ze hun eigen wensen kunnen laten uitkomen, ook zonder toverstafje. Dat de magie in henzelf zit en ze mij kunnen betoveren met hun liefde. Hun wensen geven mij namelijk wel de kracht om te vechten voor het maximaal haalbare en zorgen dat ik vast van plan ben de strijd niet zonder slag of stoot op te geven.

Als ik een toverstafje had, zou ik de wereld betoveren met mijn passie en laten zien hoe belangrijk onbenullig lijkende zaken kunnen zijn. Ik zou het stafje over de hoofden van mensen zwaaien en wensen dat ze hun ogen openen voor de mogelijkheden waar sommigen blind voor zijn.

Wie aan kanker denkt, denkt aan de dood. Dat is logisch. Toch denk ik vooruit en aan de tijd die ik krijg. Aan de kans die ik krijg om te leven en te delen met diegenen die mij lief zijn. De angst voor de dood zou mij kunnen verlammen. De angst voor de dood zou mij kunnen frustreren. De angst voor de dood zou mij in een neerwaartse spiraal kunnen trekken, maar dat doet het niet.

Ik ben niet bang. Ik ben blij. Ik ben blij dat ik de tijd krijg om met mijn stafje te zwaaien en hoop dat ik die tijd kan gebruiken om anderen te laten zien dat je niks in het leven zomaar moet laten liggen. Ik grijp elke kans aan om mijn omgeving te laten zien wat het belang is passie van en hoe een simpel toverstafje de hoop kan doen oplaaien.

Want ja, ik hoop toch stiekem dat de woorden van mijn kinderen hun uitwerking hebben. Dat het stafje zijn werk doet, al zal het mij niet beter maken. Het stafje staat namelijk voor hoop en hoop is iets wat ik, ondanks alle tegenslagen nooit los heb gelaten.

Als ik een toverstafje had…

Categorieën: Maatschappij

Fem

"Today is a gift, that is why it is called the present"

20 reacties

Libelle · 8 mei 2012 op 07:37

In de voorlaatste alinea moet je de woordjes links en rechts van ‘passie’ omdraaien. Dan staat alles weer in de goede volgorde. Passie blijft. Ik heb ook een toverstafje en een toverdoos. Laatst vertelde ik mijn kleindochters hoe ik een toverkunstje uitvoerde met snoepjes. Ze wilden me domweg niet geloven en de truc met de snoepjes bleef hun favoriet. Steeds met nieuwe snoepjes.

arta · 8 mei 2012 op 08:49

Volgens mij wordt, na een diagnose als de jouwe, de wereld in één klap surrealistisch. Zie je alles vanuit een ander perspectief. Jij laat zien dat daar ook positieve kanten aan kunnen zitten als je de kracht hebt ze te zien.
Jij kunt het, Fem, al hoop ik, dat je ook de tijd neemt om te verwerken, zodat je uiteindelijk nóg meer kunt genieten van jouw man en kindjes, zonder verborgen last in jouw achterhoofd.
:kus:

Mien · 8 mei 2012 op 09:03

De toverstaf zit in je pen. Knappe column. Heel veel respect voor hoe jij verwoord wat kanker met jou doet. Heel veel sterkte toegewenst en keep faith naast hoop.

Mien

Harrie · 8 mei 2012 op 09:28

Telkens ben ik weer verbaast hoe mensen kracht en creativiteit putten uit ellende. Ik hoef maar te verwijzen naar Tonio. Ontzettend knap en dapper geschreven.

Fem · 8 mei 2012 op 09:33

Die ‘woordenwisseling’ merkte ik helaas te laat op, Libelle.

Voor mij zit een groot deel van de verwerking in het schrijven, maar het surrealistische zal wel altijd blijven. Gelukkig heb ik momenteel wat hallucinaties om mezelf buiten de realiteit houden…

sylvia1 · 8 mei 2012 op 13:38

Dat is schrikken… ben een hele tijd cx-moe geweest en heb daardoor een paar columns van je gemist. Heb ze nu terug gelezen. Wat een tegenslag… Maar wat een positieve column, deze. Dat je het leven intenser leeft en beter de ‘onbenulligheden’ kunt inzien, dat zijn mooie lichtpuntjes.

Sagita · 8 mei 2012 op 15:56

Heel indringend en mooi hoe je het in woorden vat! Herken tot op bepaalde hoogte waar je door heen gaat. link = [url=http://mijn-borstkanker.blogspot.com]Mijn borstkanker[/url]
Mijn kinderen waren toen 14 en 19 jaar oud. Te jong om hun moeder te verliezen maar toch gebeurt het vaak genoeg. Ik heb geluk gehad en dankbaar dat ik genoeg tijd heb gekregen om ze volwassen te zien worden. En ja je kijkt heel anders tegen ’tijd’ aan.

lisa-marie · 8 mei 2012 op 16:42

toch word ik er elke keer weer stil van en heb veel bewondering voor je positiviteit en je kracht.

pally · 8 mei 2012 op 16:56

Mooi, Fem, om te zien hoe je omgaat met tijd en de beperking daarvan. Die indikt tot dubbele kwaliteit.
Jouw speelse kinderbezwering draagt ernst in zich, geen angst.

:wave: :wave: :wave:

groet van pally

Ferrara · 8 mei 2012 op 21:14

[code]Toch denk ik vooruit en aan de tijd die ik krijg.[/code] Stil van.

Boukje · 8 mei 2012 op 22:09

Oh Fem wat mooi geschreven.
Je kan het wel van de daken schreeuwen, “geniet van elk moment in het leven”!
Mooi

Sagita · 8 mei 2012 op 22:52

Femke jouw verhaal herinnerde me aan een zelfde soort storie: vrouw kanker, één kind en na alle rompslomp van chemo’s etc zwanger van de tweede. Ik en ook gezondgeschuffeld (de naam waaronder ze poste) schreven in die tijd op Schrijf! van de krant Trouw. Ik heb dus wat rond geneuzeld op je website en tot de conclusie gekomen dat jij en die vrouw dezelfde zijn.
Echt shit dat de kanker bij jou kennelijk terug is gekomen! Eenmaal kanker gehad, leef je altijd met het besef van die mogelijkheid. Hoop voor jou en de kinderen dat het proces flink afgeremd kan worden!
Heb je je boek nog een beetje kunnen verkopen.

DreamOn · 8 mei 2012 op 23:13

:kus:

Fem · 9 mei 2012 op 07:20

Dat heb je goed opgemerkt Sagita!
‘Commercieel’ gezien was mijn boek geen groot succes, maar voor mij persoonlijk is het wel een belangrijke stap geweest en ik heb dingen bereikt (voor mezelf en voor anderen), die ik eerder niet voor mogelijk hield….

Meralixe · 9 mei 2012 op 07:50

Sterkte!!! :eh:

Dees · 9 mei 2012 op 10:24

Mooi Fem, en moedig. De carpe diem boodschap komt goed binnen. Zet hem op.

(al is het overigens ook niet erg om een keer niet sterk te zijn…)

LouisP · 9 mei 2012 op 11:06

Bijzonder stuk, mooi, dat toverstafje.

klapdoos · 9 mei 2012 op 14:00

Ik kan me zo voorstellen wat en hoe jij je voelt, in alle gemeendheid wil ik je alle kracht en sterkte toewensen van een medepatiënte. Ik schrok er echt van, had alles verwacht, behalve dit.
Groet van leny

embee · 10 mei 2012 op 18:05

Als ik toverstafjes te koop zie staan, koop ik de hele partij voor jou!

:kus: Embee

Yfs · 26 mei 2012 op 22:09

Hai Fem! Ik ben een ‘nieuwe’ en nog een beetje onwennig. Maar jouw toverstafje trok mijn aandacht en begon het daarom te lezen. Inhoud was alles behalve een sprookje zoals ik min of meer verwachtte.Ik ken je (nog) niet, maar met je woorden heb je aangetoond dat bestaan een feit is en leven een kunst! Ik heb je met grote bewondering gelezen, heel veel sterkte! Yfs!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder