Volledig gevloerd laat ik me op de bank vallen. Waarom wilden we ook alweer kinderen? Ik durf het bijna niet hardop tegen anderen te zeggen, maar soms heb ik er zo genoeg van.
Mijn allerliefste, schattige hummeltje van voorheen is sinds een paar weken veranderd in een eigenwijs, slecht luisterend, overal op los timmerend en soms zelfs hysterisch krijsend monstertje. Krap 15 maanden en volgens het consultatiebureau inderdaad erg vlot in zijn ontwikkeling. ‘Leuk’, dachten we nog, toen hij met 11 maanden zijn eerste stapjes zette. Maar inmiddels zijn we dat stadium allang voorbij…. Jaloers blikken we regelmatig over de rand van de schutting naar het buurmeisje dat drie weken ouder is, maar zich nog het liefst op haar billen verplaatst. Dat haar kleine meid tussen de middag wel vier uur slaapt tegen de krap twee uur van die van mij, helpt natuurlijk ook niet mee. Hoewel de buurvrouw ons ondernemertje supergezellig vindt en haar dreumes aanspoort tot meer activiteit, druk ik haar op het hart dat ze er vooral nog even van moet genieten. Zeker nu haar kind nog van beide ouders geniet en voor geen van beiden terugdeinst. Hoe anders is dat bij ons…
Hoewel ik degene ben geweest die in het begin van de zwangerschap strontmisselijk boven de wc pot hing en negen maanden op mijn tenen heb gelopen op meneer te dragen, vervolgens met een helbevalling en uiteindelijk spoedkeizersnede ter wereld heb gebracht, is van deze bloedband nu weinig meer te merken. Zodra hij zich goed voelt, valt het nog mee, maar als de kleine heer des huizes moe is of valt, dan verandert onze bloedband acuut in een haat-liefdeverhouding. Het is papa voor en na en zelfs troosten bij een valpartij lukt me dan niet.
Al mijn pogingen worden resoluut afgeweerd met een serie kopstoten of – als ik geluk heb – enkele hoofdschuddend en handjes die naar pappa uitstrekken. Hoewel het me meestal wel lukt om dit te relativeren, merk ik dat het toch ergens knaagt van binnen. Ook al is het een fase, zo hoor ik van iedereen om me heen. Het zal wel, maar leuk is het niet. Wel handig als de kleine man onverhoopt ’s nachts een keertje huilend wakker wordt. Ik krijg hem toch niet stil, dus is dat voorlopig pappa’s taak. Dat dan weer wel.
9 reacties
DACS1973 · 15 augustus 2011 op 09:13
Leuk stuk, maar als aanstaande vader breekt het angstzweet me uit bij lezing ervan. Dat staat mij dus ook allemaal te wachten. Nou, gelukkig kan ik me er nu vast een beetje op voorbereiden. 😕
szuiderduin · 15 augustus 2011 op 13:37
haha, de kunst in een column is natuurlijk dat dit soort perikelen uitvergroot worden. Bovendien klopt het cliché: je krijgt er ook heel veel voor terug, dus… Maar het is nu eenmaal niet alleen maar roze wat de wolk slaat en op zijn tijd gewoon erg pittig. Dat wilde ik met deze column laten zien. Maar evengoed veel succes met het aanstaand vaderschap;-)
arta · 15 augustus 2011 op 15:18
Haha, leuk en herkenbaar. Het wordt allemaal nog veel erger, dus koester deze momenten 😀
Felies PapaDacs!
DACS1973 · 15 augustus 2011 op 15:26
Ja hoho, het is nog niet zo ver hè. Maar alvast bedankt voor de felicitatie.
Mien · 15 augustus 2011 op 22:07
Kijk zo lust ik ze graag.
Rauw en recht voor z’n raap en met een vleugje humor.
Goede column.
Mien
embee · 15 augustus 2011 op 22:16
Ik zal je troosten, veelal zijn jongens als ze ouder zijn meer moederskindjes. Tot die tijd wens ik je sterkte.
Embee
Ferrara · 15 augustus 2011 op 22:38
Wat een (h)eerlijk verhaal over “de kleine heer des huizes”.
pluisvndkkr · 15 augustus 2011 op 22:47
Een feest om te lezen, met humor gevuld en de slotzin maakt de cirkel rond!
Harrie · 17 augustus 2011 op 22:10
Na het lezen van deze column wacht ik toch maar even met een tweede Harrie. Poe poe. Wel goed geschreven.