Altijd lente…

Mijn vader vertelde vroeger horrorverhalen over tandartsen die als ware sadisten tekeer gingen. Zijn ervaringen leken in de jaren zeventig gebruikt voor de film ‘Marathon Man’. Daarin leefde een tandarts zich volledig uit op Dustin Hoffman. Begrijpelijk dat mijn vader nooit stond te springen van enthousiasme als hij weer naar de tandarts moest. Op de een of andere manier kopieer je als kind die angst. Dus ook ik kon nachtenlang niet slapen als er weer een afspraak op stapel stond. De angst nam toe toen ik de eerste gaatjes begon te krijgen. Na het trekken van een paar kiezen, een aantal wortelpuntontstekingen en ander ongemak werd het lood in mijn schoenen steeds zwaarder als ik naar de tandarts moest. Maar dat veranderde toen ik in mijn studentenperiode bij een nog jonge tandarts kwam die mij elke keer op mijn gemak wist te stellen. Een uitje werd het tandartsbezoek nog net niet, maar de angst nam wel af. Ik kreeg zelfs zijn privénummer toen ik in de kerstvakantie met een acute ontsteking in zijn stoel belandde. Als de pijn terug zou komen tijdens de feestdagen, kon ik hem altijd bellen. Een geruststellende gedachte.

De laatste jaren was mijn tandarts iets minder vrolijk, omdat zijn beste vriend was vermoord op het Hilversumse Mediapark. Hierdoor verscheen hij zelfs af en toe in de media. In een chagrijnige bui begon hij te mopperen over de rotzooi in mijn mond en verwees hij me door naar de mondhygiëniste. Omdat ik vreesde veel extra tijd kwijt te zijn, was ik daar niet zo blij mee. Maar toen ik zag bij wie ik een afspraak moest maken, veranderde ik net zo snel van mening als Wouter Bos. Ze bleek een stralende wervelwind met een ondeugende glimlach. Als ze door haar praktijk liep, danste haar blonde paardenstaart onrustig achter haar aan. Met plezier lag ik bij haar in de stoel en het lukte zelfs om af en toe een gesprek te beginnen. We bleken dezelfde muzieksmaak te hebben en ze speelde met de gedachte om een radio mee te nemen en die af te stemmen op Arrow Jazz FM, mijn favoriete zender!

Gisteren had ik het geluk om weer een afspraak met haar te mogen hebben. Ze begon meteen met een stralend gezicht in mijn mond te pulken. Omdat ze ergens niet goed bij kon, pakte ze mijn hoofd voorzichtig beet en trok dat langzaam tegen haar borst aan. Ik voelde haar rustige hartslag door de stof van haar dunne witte jas en dacht aan Bryan Adams die ooit zong: ‘I thought I’d died and gone to heaven’. De behandeling kon op deze manier niet lang genoeg duren. Toen ze haar instrumenten uit mijn mond haalde, zei ze met een glimlach dat ik mijn hoofd weer de andere kant op kon draaien. ‘O ja’, mompelde ik, maar ik bedoelde natuurlijk ‘O jammer’. Met tegenzin stapte ik na een half uur uit de stoel. ‘Tot over een half jaar maar weer’, zei ze. ‘Ja, tot dan’, zei ik, terwijl ik naar de kerstkaart keek die ik haar vorig jaar gestuurd had. Ik sloot de deur van de praktijk heel langzaam en begon buiten in de herfstzon binnensmonds een lang vergeten lied over lente in de ogen van een tandartsassistente te zingen.