Amstelterras

Terwijl hij probeert haar aandacht te trekken, weet hij al dat hij beter zijn best had moeten doen. Zo gaat het niet lukken, hij doet het maar half en dit is iets, dat je met je volle aandacht moet doen, anders ben je steeds te laat. Hè verdorie, nu was hij weer te laat, zij was al weer naar binnen en hij had nu toch echt trek in zijn koffie. Wat was dat toch met die meiden van tegenwoordig, ze rennen maar als een kip zonder kop van links naar rechts en van buiten naar binnen en weer terug, zonder contact te maken met hun gasten. Oh nee, ‘klanten’ waren we tegenwoordig, zou dat het probleem zijn? Verdikkeme, nu was ze weer langs hem gelopen zonder dat hij kans had gezien om haar te wenken.
Als het zo door zou gaan zou hij zelfs geen tweede kopje kunnen nemen.
Jammer, hij genoot altijd zo van zijn kopjes koffie langs de Amstel al kijkend naar de roeiers, de wandelaars, de fietsers en vooral, de vrouwen. En juist nu hij zich had voorgenomen om die geweldige vrouw met haar spijkerbroek en witte gympen uit te nodigen voor een kopje koffie, lukte het hem niet eens om zelf koffie te krijgen. Zou hij het nog kunnen, zou hij het nog durven? Als hij al niet eens in staat was een beetje aandacht te krijgen van een vrouw die er nota bene voor betaald wordt om hem aandacht te geven, hoe zou hij dan de aandacht van haar kunnen krijgen als ze langs zou lopen. Hij keek ongeduldig op zijn horloge. Straks kwam alles tegelijk, de serveerster en die knappe blonde met haar nieuwe hond en dan zou alles natuurlijk mislopen.

Hij werd er zenuwachtig van. Zie je wel, daar kwam ze al, hij zag die hond al de hoek om komen in de verte, of nee, toch niet, hij moest zich ook niet zo druk maken, hij had zeker nog 15 minuten voor ze kwam en één kopje zou zeker lukken.

“Mevrouw”, pfff daar kwam ze, eindelijk had ze in de gaten dat hij wat wilde bestellen. “Een kopje koffie alstublieft”, “nee, graag gewone koffie, met een beetje melk en suiker alstublieft” en daar gaat ze, eindelijk op weg om voor hem dat heerlijke kopje koffie te halen.

Nu was hij rustiger, hij kon naar de hoek blijven turen en hoefde niet meer op de bediening te letten. Wat waren er eigenlijk weinig roeiers op het water? Het was toch mooi weer? “Dank u wel” zijn koffie werd met een lieve glimlach geserveerd en er lag zelfs een koekje op het schoteltje vandaag. Langzaam leegde hij het melkcupje en het suikerzakje in zijn koffie en roerde met het lepeltje in mooie slagen precies 3 keer door de koffie voor hij het lepeltje aftikte en weer op het schoteltje legde.
Zijn koekje moest wachten, hij had zo’n zin in zijn koffie. Hij blies in zijn nog ronddraaiende koffie en bracht zijn kopje naar zijn mond. Terwijl hij zijn eerste slok nam, zag hij vanuit zijn ooghoeken hoe zij naderde. Eigenlijk zag hij de hond naderen en toen hij van schrik zijn koffiekopje terugtrok, schokte zijn hand zo, dat daarna de hete koffie over zijn kin zo in en over zijn overhemd droop. Hij keek haar in haar prachtige ogen. Er gleed medelijden over haar gezicht en terwijl ze hem nog vriendelijk toeknikte, liep ze al verder en was zijn kans voorbij.

De serveerster kwam aangesneld met servetten, nu had ze hem blijkbaar wel goed in de gaten gehouden en terwijl hij met bevende handen en de servetten de koffie van zijn gezicht, overhemd en kruis probeerde te deppen, liep zij met snelle sportieve stappen met haar hond het beeld uit. Zou hij het morgen kunnen? Zou hij het durven?