Annelie

Hij bewondert haar nu al een paar dagen van een afstand. Ze is nagenoeg de belichaming van perfectie. Lange, rode, golvende haren. Een huid zo blank dat ze bijna doorschijnend is. Grote ogen en een lach die zijn hart sneller doet kloppen. Met haar rechteroog loenst ze iets, wat haar gezicht een beetje asymmetrisch maakt. Ze is puur; sereen bijna. Als ze lacht houdt ze haar hoofd iets scheef en als ze loopt bewegen haar heupen op het ritme van haar pas. Ook zij is hier op vakantie. Drie dagen geleden is ze aangekomen met een groep vriendinnen. Zodra hij haar bij de balie zag staan, was hij verkocht. Zelfs moe van de vlucht, zag ze eruit alsof ze uit zijn dromen kwam. Annelie is haar naam; hij hoorde het één van de vriendinnen tegen haar roepen. ‘Annelie’, fluistert hij zacht.

Hoewel het hem niet lukt haar aan te spreken, weet hij zeker dat zij hetzelfde voelt. ‘Annelie. Mooie, lieve Annelie’. Iedere keer dat ze hem passeert, wiegen haar heupen net iets meer. Ze schudt haar haren naar achteren en hij weet dat ze naar hem kijkt. Wanneer ze op de lift staat te wachten, verzamelt hij alle moed en loopt naar haar toe. De liftdeuren gaan open en zwijgend gaat hij naast haar staan. Het is voldoende om slechts in haar nabijheid te zijn. Voldoende voor nu in ieder geval. Van onder haar lange, rode haren lacht ze vriendelijk naar hem. Op de tweede verdieping stapt ze uit. Hij kijkt haar na terwijl ze door de gang loopt op weg naar haar kamer. Zelfs als de liftdeuren sluiten, blijft hij staren. Hij weet het zeker. Annelie hoort bij hem, voor altijd.

Twee dagen later is het hem eindelijk gelukt. De juiste voorbereidingen hebben geleid tot het ultieme moment. Het moment waarop hij haar in zijn armen sluit. Teder pakt hij haar vast en draagt haar uit het water. Ze heeft een glimlach op haar mond. Hij legt haar neer op het koele zand. De zon weerkaatst de opgedroogde zoutkristalletjes op haar buik en haar blanke, licht verbrande huid laat de rimpeltjes zien, gemaakt door het lange liggen in het water. Ze is van hem; ze hoort bij hem. Zacht kust hij haar op haar rode lippen. Hij kijkt haar aan in haar diepe, blauwe ogen en begraaft zijn gezicht tussen haar schouder en haar lange, ranke nek. Hij huilt. ‘Kijk nou wat je mij hebt laten doen. Je hoort bij mij Annelie. Nooit zul je nog van een ander houden’.

Voorzichtig ontvouwt hij zijn armen en legt haar hoofd in het zand. Hij sluit haar ogen, drapeert haar haren om haar heen en trekt zorgvuldig haar bikini recht. Met een sjaal verbergt hij behendig de striemen die zijn ontstaan in haar nek. Zonder om te kijken loopt hij weg; opgelucht. Hij heeft gedaan wat hij moest doen, net zoals bij al die andere vrouwen.

‘Rust zacht. Mooie, lieve Annelie’.