Wat moet je doen als je een ex tegenkomt? Achter een vrieskist kruipen, wat ik ooit deed in een supermarkt? Of een gesprek beginnen en oude tijden laten herleven, zoals in ‘[url=http://www.league-online.com/louise2.html]Louise[/url]’ van Human League? Zanger Phil ziet een oude vlam als hij in zijn kopje roert in een vervallen busrestauratie. Hij gooit zijn koffie achterover, rent naar buiten en spreekt haar stuntelig aan. Ze moet erom lachen en omarmt hem ‘as if they were still lovers’. Ze lijken als [url=http://www.bbc.co.uk/cult/doctorwho/]Dr. Who[/url] terug in de tijd te reizen, maar haar bus wacht niet… Eind jaren ’70 komt een aantal jonge jongens in de Engelse staalstad Sheffield bij elkaar om te musiceren. Geïnspireerd door Kraftwerk en Donna Summer richten ze de electroband Human League op. Maar als ze op het punt staan om door te breken, krijgen ze ruzie. Een deel gaat verder als Heaven 17 (‘Temptation’) en zanger Phil Oakey blijft alleen achter. Op een avond ziet hij twee extravagante schoolmeisjes dansen in een discotheek. Hij vraagt Joanne en Susan om Human League te versterken. Als hij toestemming krijgt van hun ouders, begint het succesverhaal. In buurt van Slough (vooral bekend van de briljante comedyserie ‘[url=http://www.bbc.co.uk/comedy/theoffice/ ]The office[/url]’) nemen ze de videoclip op van ‘Don’t you want me’. Door de heavy-rotation op MTV komt de single snel op de eerste plaats in zowel Engeland als de VS. Het album ‘Dare’, waarop de hit staat, wordt nog steeds gezien als een baanbrekend album voor de electro of techno muziek.

Vervolgens kost het de band veel moeite om met de opvolger ‘Hysteria’ te komen. Maar de singles die uitkomen zijn stuk voor stuk juweeltjes. Twee daarvan gaan over ex-geliefden die elkaar na jaren weer ontmoeten: ‘Life on your own’ (‘It’s funny how my problems stopped when we went for a walk’) en ‘Louise’. Voor het eerst komen er warme, menselijke gevoelens in de afstandelijke synthesizermuziek van Human League. Volgens Phil Oakey gaat ‘Louise’ over het verkeerd interpreteren van signalen. Als Louise naar hem lacht, denkt de mannelijke hoofdpersoon dat ze de draad weer kunnen oppakken, maar ze is slechts beleefd. ‘Wat voorbij is, is voorbij. Maar mannen kunnen dat vaak maar moeilijk accepteren’, aldus Phil.

Daarna vertrekt Human League naar Amerika om met R&B producers Jimmy Jam en Terry Lewis (Janet Jackson) ‘Crash’ op te nemen. De titel slaat op de cultuurbotsing tussen het Amerikaanse producersduo en de (tijdelijk zeskoppige) Engelse groep. De onenigheid leidt ertoe dat de bandleden in plaats van op hun instrumenten, alleen maar tafeltennis met elkaar spelen. Zelfs de damesvocalen komen van een studiozangeres. Ondanks de problemen komt de sterke single ‘Human’ (dat gaat over wederzijds overspel) op de eerste plaats van de Amerikaanse hitparade terecht.

Eind jaren ’80 lijkt Human League, net als stadgenoten ABC, het slachtoffer te worden van nieuwe muziekstromingen, zoals house en hiphop. Hun album ‘Romantic?’ wordt geen groot succes, ondanks de Amerikaanse hit ‘Heart like a wheel’. Pas in de jaren ’90 komt het trio opnieuw in de hitparade met het catchy ‘Tell me when’. Met de albums ‘Octopus’ (’95) en ‘Secrets’ (’01) krijgen ze wel goede kritieken, maar de verkoopcjifers vallen tegen. Niettemin is Human League een belangrijke bron van inspiratie voor de zogenoemde ‘electroclash’. De stem en muziek van Philip Oakey duiken op in producties van onder meer Felix da Housecat (‘Harlet’), All Seeing I (‘First man in space’), Richard X vs. Liberty X (‘Being nobody’) en Alex Gold (‘L.A. today’). En met een groot aantal wereldhits, waaronder 2 Amerikaanse number ones, heeft Human League een staat van dienst om trots op te zijn (allemaal te vinden op de cd/dvd ‘The very best of….’). Ondertussen reis ik elke dag met de bus in de hoop een ex zoals Louise tegen te komen…
[email]edkq@yahoo.com[/email]
[img]http://www.monkeymusic.at/Human%20League/humanleague2.jpg[/img]


12 reacties

Bakema_NL · 4 februari 2005 op 20:58

Altijd lekkere muziek geweest. Die kale knikker was wel even schrikken hahahaha. Ik kan me nog herinneren dat tijdens “Don’t you want me”, Oakey de ene helft van zijn hoofd normaal haar droeg en de andere kant was ontiegelijk lang, de pony heb ik het over. Met Ad Visser, van toppop alsof ik dat nog moet uitleggen, had hij een weddenschap lopen. Op nr. 1 terechtkomen betekende die lange lok er af knippen en met normaal haar door het leven gaan…………..en dat gebeurde dus ook, weg haar.

Eddy Kielema · 4 februari 2005 op 22:05

[img align=left]http://www.ex-rental.com/blindyouth/League81.jpg[/img] Misschien heeft Ad Visser de tondeuse iets te gretig gehanteerd…:-P

Kees Schilder · 5 februari 2005 op 13:26

Ik kan me die plaat nog goed herinneren. Ik zat in de auto en don’t you want me werd gedraaid.Ik draaide meteen de volumeknop open en vergat dat ik aan het inhalen was.Liep nog bijna fataal af.
Hoe dan ook. Deze column staat weer als een huis.Dank je Eddy

Mup · 5 februari 2005 op 21:36

Genieten weer, trip down music-memory lane,

Groet Mup.

sally · 5 februari 2005 op 23:42

Ik vind je columns altijd erg leuk om te lezen.
Steek er altijd wel weer iets van op.

groet
Sally

Eddy Kielema · 6 februari 2005 op 01:02

Da’s leuk om te lezen, bedankt!

Raindog · 6 februari 2005 op 22:42

Weer een hele leuke colum Eddy! Verbeeld ik het me of ligt je productie de laatste tijd hoger?

[quote]Ondertussen reis ik elke dag met de bus in de hoop een ex zoals Louise tegen te komen…[/quote]

Tip: probeer het eens in een cocktailbar. Misschien werkt ze daar wel ;-).

Fred · 7 februari 2005 op 11:51

Potverdomme wat een mooi nummer was en is dat…
Waar is die LP????

Eddy Kielema · 7 februari 2005 op 14:21

Ja,klopt, Raindog, op de 1 of andere manier ligt mijn productie op dit moment wat hoger. Maar ik ben een beetje grillig, dus dat kan zo maar weer over zijn…
En dan zal ik nu even de cocktailbars in de omgeving afstruinen op zoek naar een vrouw als Louise!
😛

Shorties · 8 februari 2005 op 00:25

Ik snap niet waarom je het verband tussen Human League en popartiesten als Culture Club, The Sex Pistols en Mike Oldfield eruit hebt gelaten. Alle zijn ze groot geworden doordat Richard Branson en zijn kornuiten bij Virgin Records het aandurfden ze een kans te geven, terwijl ze verder niet aan de bak kwamen. Bij HL is dat van het hele rijtje misschien wel het minst het geval, maar de relevantie lijkt mij niettemin belangrijk in het verhaal over de groep, dat je verder zo compleet en mooi beschrijft.

Eddy Kielema · 9 februari 2005 op 11:53

De geschiendenis van Virgin laat ik graag aan jou over. John. Misschien kun je er weer zo’n ‘adembenemend’ vervolgverhaal van maken, zoals je gedaan hebt over je kiespijn en je taxiritjes. Stop er maar een paar mooie cliffhangers in. Dat is jou wel toevertrouwd! 🙂

Shorties · 10 februari 2005 op 02:19

Volgens mij ben je al hard op weg om mij een beetje te leren kennen 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder