Atropos

Verslagen loopt ze het naar desinfectant ruikende ziekenhuis uit. In het winterse park ertegenover gaat ze op een bankje zitten. De bomen zijn kaal en stijf. Het asfalt is nog nat en modderig van de regen van vanochtend. In het watertje drijven wat eenden lusteloos bij elkaar. Een jongetje aan de hand van zijn opa gooit brood naar ze, waarvoor ze waggelend op de kant klimmen. Ze staart naar een plek voor haar voeten. Ze had plannen genoeg. Eerst zou ze haar opleiding afmaken, daarna nog een Master. Ze zou daarvoor misschien naar Afrika gaan om vrijwilligerswerk te doen. In ieder geval zou ze haar broer opzoeken in India, die daar voor zijn werk een jaar heen moet. Nu ziet ze die plannen als ballonetjes doorgeprikt worden. Ze zal nooit de leeftijd bereiken van de opa die zijn kleinzoon aan de capuchon vasthoudt.

Een half jaar. Misschien iets langer zeiden de dokters, maar niet veel langer. Misschien is het nog het ergste dat ze het haar vriend moet vertellen, haar ouders, klasgenoten, leraren, collega’s. Die dan waarschijnlijk niet goed weten hoe ze moeten reageren en dan maar iets zeggen om iets te zeggen.
Maar ze heeft toch nog een half jaar. Ze kan nog naar India, ze kan nog ergens leren surfen. Ze zou ook een half jaar rond kunnen zwerven, het maakt toch niks uit wat ze doet.

Ze verzamelt al haar moed, veegt de tranen van haar wangen en staat op. Langzaam loopt ze langs de vijver, de bomen, de bankjes, door het ijzeren hek bij de uitgang van het park. Of de ingang, het is maar net hoe je het bekijkt. Net als de dood en het leven. In India geloven ze in reïncarnatie, daar is iedere dood ook een nieuw leven. En ieder nieuw leven dus ook iemands dood.

In die filosofische gedachten verzonken loopt ze verder, schuin de stoep af, over het fietspad, de weg op. Ze hoort de roepende mensen, de rinkelende tram niet. Ze schrikt van het gillen van schurende remmen op de ijzeren rails.

Wanneer de ambulance arriveert, kan ze die al niet meer horen.