Aubergine

Ze wandelde door een verlaten bos. Enkele boskonijntjes en boskaboutertjes daargelaten. Want een bos zonder konijnen en kabouters kan natuurlijk niet. Dan zou het teveel op een echt bos gaan lijken en dat kan niet. Dat mag zelfs niet. Want nu, nu is niets meer echt. Ze mocht misschien zo knap zijn als een drol op een bedje van gebroken kristal, maar toch was zij eenzaam. Geen erotisch geladen, menselijke testikels die om haar oren zwaaiden. Nee, helemaal alleen. Zo alleen dat je haast zou denken dat er geen anderen waren om het tegendeel te bewijzen. Omdat ze toch maar zo alleen was, besloot ze zichzelf tot God te benoemen: ‘Ik, onschuldig, eenzaam en seksloos schepsel, benoem mijzelf nu tot God.’ Zei ze logischerwijze.

‘Allereerst maak ik een rij huizen, zodat ik een straat naar mezelf kan vernoemen. Gepast of niet gepast (een mens die daarover durft te oordelen moet nog gemaakt worden), ik noem deze straat de Prozaclaan en aan het eind van alle huizen zet ik een kerkhof neer. Gewoon voor de sfeer plant ik ook nog een apotheek, een kraakpand, een doodlopend spoor en een kroeg neer. En dan nu: de mensen. Mensen? Over mijn lijk! Kijk naar mij. Ik ben het symbool van menselijke ellende. Volkomen onlogisch om de kern van alle ellende uit te breiden. Maar hoe zit het dan met de menselijke, seksueel getinte drift?’

Prozac keek eens tussen haar benen en een moment later stak zij daar een aubergine in. ‘Waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan?’Zo dacht dit geniale schepseltje. Tot op de dag van vandaag kiezen mensen nog altijd het verkeerde voorbeeld met alle gevolgen van dien: verwijderde embryo’s, schimmel op de lul en schaamlippen die op ontplofte sperziebonen lijken. Om nog maar over die vunzige, schijtende, huilende, kwijlende, niet zindelijke crepulen te zwijgen die uit de vleesetende hangplant tevoorschijn komen. En wat dacht je van liefde? Dat het in mijn sperziebonen mag ontploffen!

Terwijl de psychisch labiele schrijfster nog wat in zichzelf zat te mompelen, begaf Prozac zich naar haar zelf gemaakte kroeg om vervolgens haar zelf gemaakte mixdrankjes te absorberen als een uitgedroogde cactus. Toen ze met haar dronken hoofd op de bar ging dansen, wierp ze al haar kleding uit. Zeg nu zelf, hoe vaak zie je naakte vrouwen op de bar dansen? Minstens tien in heel je leven. Maar hoeveel hadden daarvan een aubergine in hun krop sla? Dat beeld wil je zo snel mogelijk verwijderd hebben uit je hoofd.

Zoals men wel weet, versterkt alcohol de emoties. Awel, gezien dat feit, spoedde onze lieflijke Prozac zich naar haar zelf gemaakte apotheek en gooide zichzelf vol met, hoe kan het ook anders, prozac. Je moet een verhaal niet moeilijk maken, als het ook makkelijk kan. Wat tijd later kreeg ze weer enige rust in haar hoofd en kon ze haar gedachten weer in logische volgorde op de lopende band zetten. Door de logica besefte ze ineens dat ze wel degelijk mensen nodig had. Want zelf was ze soms te lui om zelf haar drank te maken, zelf haar pillen te halen en zelf de huizen in de Prozaclaan schoon te houden.

En zo maakte ons prinsesje op een dag een mens. Een mannetje natuurlijk, want de aubergine was inmiddels bedorven. Wat overigens niet vreemd is, want het is te voorspellen dat een aubergine niet lang meegaat in een zure mossel. Het eerste wat het mannetje zei was: ‘Prozac? Mag ik je aubergine lenen om een verhaal over ons te schrijven?’ Vol ongeloof keek ze hem aan. Hoe wil je schrijven met een bedorven aubergine?
Terwijl ze zich dit afvroeg, begon het bos langzaam maar zeker te veranderen. En uiteindelijk was er niets anders meer over dan een slaapkamer. Ze staarde naar het plafond en realiseerde zich dat ze alles gewoon had gedroomd. Ze staarde tussen haar benen en zag een aubergine tussen haar sperziebonen en in haar krop sla. Ja, eenzaam was onze Prozac nog steeds. Geen mens kon haar helpen. Zelfs geen aubergine.