Elke dag als je de deur uitstapt is er die waakzame blik in je ogen. Die blik die vreemden waarschijnlijk als uitzonderlijk zullen beschrijven, terwijl je zelf weet dat hij niets anders dan angst uitstraalt. Je kijkt om je heen en je ogen registreren alles wat er in de directe omgeving zichtbaar is. Je ziet niets vreemds en je stapt snel je auto in.
Als ik de straat in kom rijden, zie ik het vervallen pand al staan. Met bonkend hart rijd ik door en 200 meter verder rem ik zachtjes af en laat ik mijn auto tot stilstand komen. Ik zet mijn zonnebril op mijn hoofd en mijn ogen moeten even wennen aan het felle zonlicht. Ik kijk richting het huis en ik krijg een brok in mijn keel. Het dak is zwartgeblakerd en de muren zijn bijna helemaal afgebrokkeld. Pal naast het huis staat een levensgroot bord met “ Betreden op eigen risico” erop geschreven. Ik heb het eigen risico genomen en al ben ik niet bang voor vallend gesteente, ik ben als de dood voor brokstukken uit het verleden.
Ik zit in de kroeg. Het is druk. De mensen om me heen praten, lachen en drinken met elkaar.
Ik ben niet alleen de kroeg binnengekomen. Mijn twee beste vriendinnen; Boosheid en Angst, zijn met me meegegaan.
We zijn hier omdat deze avond, deze doordeweekse klote avond, jouw avond is om je “biertje te happen.”
Als ik in mijn auto stap hoor ik opnieuw het pingel geluidje van mijn mobiele telefoon. Even bekruipt me het gevoel om de me zojuist toegezonden berichtjes te lezen, maar iets in mij zegt me het niet te doen.
“ Mam, wanneer zet jij de kerstboom neer? “
“ Uhm, dat zal wel rond de 15e zijn, zoals elk jaar “
“ Waarom altijd zo laat? “
“ Laat? Dat is helemaal niet laat hoor, dat is gewoon normaal “
