Zoals we allen gevangen zitten in de kringloop van dag tot nacht begeef ik me in de tralies van mijn eigen liefde.
Haar warme maar toch ook met pijn gevulde blik doet me niet veel, behalve het schenken van een reden om haar steviger te omarmen.
Seconde één
Als ruis in mijn hoofd is dit gevoel slechts voor mij bestemd. De blik die me wordt getoond staat voor de warme liefde tussen mij. Ik hou van mij en zij houdt van haar, wij zijn één.
Zoals er mensen zijn zonder enige vorm van zelfspot, zo ben ik verzekerd van het feit dat de wereld zichzelf overschat. Je leeft, zorgt voor nakomelingen(of niet) en gaat dood.
Mensen schrijven teksten, maar teksten schrijven ook mensen. Ik schrijf dit stukje tekst om meer over mezelf te ontdekken, de lezer leest deze tekst om meer over de wereld te leren. Zoals het leven soms een fluitje van een cent lijkt zo is het soms ondraaglijk.
Ik zit in de metro, kijk om me heen en zie niets bijzonders. Het vrouwelijk schoon verschuilt zich vandaag, ik heb dus geen keus als ik me keer tot een krantje dat net is neergelegd door mijn buurman. Ik lees en ik lees totdat een artikel mijn aandacht vengt, ‘Duizenden leerlingen krijgen elke dag slecht onderwijs’ luidt het, ik denk joh en wil net verder kijken tot ik plots zie staan dat vele docenten niet beter kunnen rekenen dan de gemiddelde groep acht leerling.
