Ik heb een relatie en ik denk na. Relatie is oké, nadenken is fout, want toen je nog niet nadacht in je relatie ging het goed. Je vindt elkaar leuk, lekker, lief, grappig, mooi en je neu*t als hondjes cq. konijntjes cq konijnen (waar het sterretje staat, hoort geen ‘s’ te staan overigens).
Hij is pas twaalf jaar oud
Maar alles wat Bas ziet is fout
Scheldende ouders, al ze zien elkaar nooit
Het weekend bij vader, hij is opnieuw getrouwd
Drank staat op tafel, de condooms niet weggegooid
Zware jongens op de stoep, om hun nek alleen maar goud
Hopend op maandag
Hopend dat hij hier weer weg mag
“Heb je nog een column geschreven dit weekend.” De vraag van mijn collega bonst na in mijn hoofd. Vluchtig denk ik na. Niet op mijn allervluchtigst, omdat ik behoorlijke koppijn heb. Extra vervelend dus, die vraag die nabonst. Ik voel me ziek. Ik voel me gewoon echt beroerd. Typisch zo een moment waarop ik me op en top man voel.
Graag zou ik even uw aandacht willen voor het volgende. Hij kwam het mij speciaal melden, hij heeft ‘m ‘eraf gegooid!’ Sinds dinsdag 20 juli 2005 is hij er niet meer. Na ruim driekwart jaar trouwe dienst, heeft hij ons verlaten. Het enige lichtpuntje wat er nog was in de internetwereld. De alles overstijgende ‘Space’, der Uberspace, de overtreffende trap van superieur.
De TV gaat aan, zappend ga ik van het ene komkommertijd-programma naar het andere. Opeens kom ik bij een stel bejaarden aan. Aangezien deze groep mensen niet de allersnelste personen zijn op aarde, duurde het programma ruim een uur. En eerlijk is eerlijk, dat uur ben ik niet van mijn bank geweest. Tja, je gaat toch ineens nadenken.
