Hij is pas twaalf jaar oud
Maar alles wat Bas ziet is fout
Scheldende ouders, al ze zien elkaar nooit
Het weekend bij vader, hij is opnieuw getrouwd
Drank staat op tafel, de condooms niet weggegooid
Zware jongens op de stoep, om hun nek alleen maar goud
Hopend op maandag
Hopend dat hij hier weer weg mag Zijn wekker gaat om tien over acht
Het is niet de zon, die hem tegemoet lacht
Het is zelfs niet de schaduw die de pijn verzacht
Problemen zijn al begonnen, ze hebben niet eens gewacht
Gewacht op zijn wakker worden
Gewacht op zijn volwassenheid
Gewacht op zijn zelfstandigheid
Nu al gebroken, nu al gesloopt
Zijn moeder die geen maaltijd kookt
Geen regels, geen structuur
Volgens moeder is alles te duur,
maar een nieuwe kleur op de muur,
de aanbouw van een nieuwe schuur
schijnt nog net wel mogelijk te zijn
Hij kijkt zijn moeder aan en voelt de pijn
Hij is twaalf, maar zijn zusje is pas echt klein
Acht jaar oud, Bas zorgt voor haar
De rol van vader speelt hij dan maar
De vader van een vriendje geeft zijn zoon een knuffel
Bas kijkt en snapt het niet, hij vindt het raar
Slechts kille woorden, slechts klappen op zijn hoofd
Dat is alles waarin hij nog geloofd
De jaren verstrijken en ouder is Bas
Zo klein als dat hij toen was
Zo groot is hij nu
Niet meer de pispaal en slapste uit de klas
Schoolboeken maken plaats voor messen in zijn tas
De school zelfs verlaten
Precies hoe hij zich voelt
Niemand op de wereld die snapt wat hij bedoelt
Nooit met iemand gepraat
Altijd op straat
Nooit vraagt iemand hoe het gaat
Altijd maken ze hem kwaad
Nooit iemand die achter hem staat
Altijd voelt hij die haat
Zoveel in zijn jeugd gemist
Papa
Had hem liefde gegeven,
Mama
Had naar hem omgekeken
En iets gedaan.
Wat je toen niet wist
Is dat jij hem hebt gemaakt tot een echte terrorist
….Soms worden de bommen gewoon gemaakt cq. gelegd door ouders….
14 reacties
Discoverme · 8 augustus 2005 op 11:29
Ok. Even snel een correctie :
Scheldende ouders, als ze zien elkaar nooit (moet natuurlijk zijn)
..Al zien ze elkaar nooit…jammer dat ik dat altijd TE laat zie.
Hannah · 8 augustus 2005 op 11:31
Ik ben er helemaal stil van, je beschrijft het prachtig en de trieste waarheid is dat dit veel meer dan een gedicht is. Veel kinderen maken dit dagelijks mee en het vormt je voor de rest van je leven.
Ik hoop voor jou dat het slechts een gedicht was en niet autobiografisch?
Ouders, knuffel en kus meer!
~Hannah
http://svensk-flicka.blogspot.com
Pebby · 8 augustus 2005 op 11:58
Erg actueel, en helaas trieste waarheid…
Mooi gedicht hoor!
klungel · 8 augustus 2005 op 12:01
Ik zeg het maar weer eens.
We leven in een rare wereld.
Goed geschreven 🙂
bert · 8 augustus 2005 op 12:14
Discoverme, je verbijstert me met dit indrukwekkend mooie gedicht.
Mosje · 8 augustus 2005 op 12:38
Mooi gedicht. Erg mooi zelfs.
Maar uh… de laatste twee regels, dat is toch een beetje psychologie van de onderste plank, en erg kort door de bocht. Word je terrorist door een slechte jeugd?
Li · 8 augustus 2005 op 13:01
Een refrein erbij en je hebt een fantastische rap.
Echt goed!
Li
Domicela · 8 augustus 2005 op 13:17
Sluit me aan bij Mosje: mooi gedicht, maar die laatste 2 regels …..
Troy · 8 augustus 2005 op 14:20
Dit gedicht zou heel goed passen als lied voor een kleinkunst performance. Ik zie een caberetier voor me, zoals Sanne Wallis de Vries. In die zin passen de laatste twee zinnen juist uitstekend.
Grt Troy
Dees · 8 augustus 2005 op 15:31
Kleinkunstdiscoveries. Sluit me aan bij Troy! Als verhaaltje vind ik het niet geweldig, op het podium, ingekleed, zou dit echt top zijn.
Wright · 8 augustus 2005 op 15:37
Sluit me aan bij Dees en Troy. 😉
Louise · 9 augustus 2005 op 14:10
En dan sluit ik me weer aan bij Wright, dan is je publiek alvast geregeld 😉
Goeie inhoud, originele layout!
Discoverme · 9 augustus 2005 op 19:14
Dan moet ik toch maar eens een act in elkaar flansen voor de CX-dag, geloof ik. Geen idee, wat het allemaal inhoudt, maar onderwerpen genoeg.
KawaSutra · 9 augustus 2005 op 19:17
[quote]….Soms worden de bommen gewoon gemaakt cq. gelegd door ouders….[/quote]
Soms wel ja.
Maar terroristen ontstaan denk ik niet binnen het gezin maar juist er buiten. Gezien de getuigenissen die je na afloop van een aanslag vaak hoort.
Je raakt me wel met dit gedicht. 🙂