Gisteren was ik bij mijn vriend, omdat mijn ouders mij liever niet meer in huis wilden hebben. Niet mijn schuld natuurlijk (wat moet ik anders zeggen?) maar de schuld van mijn ouders. Omdat we repetitieweek hebben moest en zouden we nog een uurtje leren voordat we naar de stad gingen.
Net komt mijn zusje thuis uit school. Gooit haar huiswerk op mijn bureau, en zegt: “Maak jij dit even? Jij bent toch vrij.” Ik weiger het en word boos. Tussen mijn zusje en mij gaat het niet echt goed. Ze is erg arrogant, en heeft in mijn ogen verkeerde vrienden. Kakkers. Verschrikkelijk, allemaal mensen die een onderlinge strijd leveren.
De laatste maanden gaat het erg slecht met mijn oma. Ze ziet bijna niks meer en is erg ziek. Dit zette mij aan het denken. Wat heeft het leven eigenlijk voor zin als je zo oud bent? Zelf ben ik nu 16, en heb het gevoel dat ik eigenlijk al genoeg geleefd hebt. Moeilijkheden die je op deze leeftijd krijgt, gezeur met ouders, vriendjes, drukte op school, enzovoort.
Leuk zul je denken. Ik pak mijn schaatsen en ga schaatsen. Tsjah wat doe je anders met schaatsen. Als je eenmaal op het ijs staat valt het allemaal toch vies tegen. Al wankelend schaats je het ijs over, in de hoop jezelf toch nog even staande te houden in plaats van meteen op je plaat te vallen. Na de eerste vijf minuten komen de eerste vervelende verschijnselen. Koude tenen. Het schaatsen lukt niet meer, en je gaat naar de kant voor een warm kopje chocolademelk.
Ziek, zwak en misselijk ben ik op het moment. Van hoofdpijn heb ik gelukkig nooit last. Hoe kan het ook anders als je vroeger in een keer genoeg aspirines hebt ingenomen om de rest van je leven geen hoofdpijn meer te hebben. Eigenlijk was dat toen ook de bedoeling, nooit meer hoofdpijn hebben, maar dat was toch op een andere manier bedoeld dan wat nu het resultaat is. Tja, dat is maar een van de negen mislukte pogingen.
