Mooi dat was het, spannend ook, en hier en daar heftig. Vibrerend in zijn soort, nog gestroomlijnd ook, stijlvol en tegelijk uitdagend. Het duurde even voordat, dat tot mij doordrong. Langzaam kwam hij in beweging, daalde af naar mijn lendenen en kroop weer omhoog. Het joeg mijn bloed door de aderen, het pakte me bij de keel en bij de eerste handeling van mijn kant, kwam gelijk een stoot adrenaline vrij. Het smaakte naar meer, meer van het zelfde.
Hij was fragiele en daarmee ontroerend echt. Het water van de ouderdom in de ogen, het leven overziend in zijn terugblik. Zijn das gestrikt zoals hij het leven had geleefd, geen kronkels, maar rechtuit. De streken van de kam nog zichtbaar in zijn dunne grijze haren, de sporen van gedistingeerd. Hij was geworden wat hij schreef: ‘Een heer van stand’.
Beroerd word ik van afscheid nemen, doe verdomme mijn hele leven al niet anders dan afscheid nemen. Afscheid van mijn kinderjaren, door ongesteld te worden. Afscheid van het thuis wonen, door op kamers te gaan. Afscheid van het vrijgezellen leven, door te gaan samenwonen. Afscheid… afscheid en nog eens afscheid. Schijt ziek word ik ervan…
De sporen van generaties liggen verscholen in haar schoot. De ‘Grande Dame’, de Haarlemmermeer. Vele beroemdheden hebben haar gestoord in haar ochtend gloren.Meegevoerd met de zwaan uit verre landen. Uitgestrekt polderland, liggend achter de duinen.Verleidelijk voor de grote stad, uitvalsbasis voor velen. Woon en werkplek, land voor de boer en de knecht.
Ik had vanavond even het zeven uur journaal aan staan, zo nu en dan eet je als recht geaarde single met een bord op je schoot. Verder geen hond te bekennen, dus ongegeneerd happen. Tafelmanieren…nooit van gehoord en meer van dat soort ‘dieren manieren’. Er zijn heel veel singles in Nederland zo werd gezegd en die kunnen iets aan hun eenzaamheid doen. Mijn oren spitste zich…’wat’ schoot mij te binnen…zeg het …’wat’…Zelf dacht ik aan al die dating sites, maar nee…een HOND.
