Een “wit” voetje
Zoals een ieder inmiddels wel weet zit ik sinds 3 januari met mijn been omhoog op de bank mijn familie te vervelen, veel (te veel) columns te schrijven en ben ik eindelijk bezig om mijn tweede boek een beetje gestalte te geven.
Misschien is het handig om de oorzaak van mijn witte voetje ook een beetje gestalte te geven zodat jullie weten hoe ik aan die ongemak gekomen ben.
Onlangs nadat ik een voorstelling van Karin Bloemen had bijgewoond die als thema de Overgang had werd het mij nog een keer pijnlijk duidelijk gemaakt.
Met blote voeten wordt ze gevonden, in het park, verdwaald, weg van alles, weg van huis, van de wereld, van haar wereld maar ook van onze wereld.
Ze hoort er niet meer bij. Letterlijk en figuurlijk, weggestopt in een tehuis. Niet dat ze geen bezoek krijgt. Haar kinderen komen elke dag.
Nadat je eindelijk na een week wikken en wegen weet wat je nu wel of niet mee zult nemen, je koffer hebt gevuld met een overvloed aan bikini’s, een stuk of twintig lange broeken, dertig truien, je uiteraard wel je Uggs hebt thuisgelaten, omdat het volgens Helga in het land van bestemming meer dan 35 graden zou moeten zijn, begeef je je richting luchthaven.
TIEN goede voornemens:
Op tijd komen.
Dit geldt niet zo zeer voor mij zelf maar meer voor een van mijn nazaten die het presteert om werkelijke iedere dag te laat op school te komen. Mocht hij na zijn eindexamen volgend jaar al zijn te laatjes nog moeten komen inhalen betekent dit dat hij ongeveer nog vijf jaar er bij krijgt.
