Ik wordt onpasselijk als ik eraan denk hoe min mensen kunnen zijn als je ze toestaat.
Het is ongelooflijk hoe zelfs diegenen die je het meest placht te vertrouwen je op zekere dag leegzuigen. Alles voor hun eigen voordeel.
Thanksgiving is net achter de rug. Ja, kijk, ik zit in Amerika, en hoewel dit feest me in mijn Surinaamse jaren een levensgrote worst zou wezen–ik wist niet eens wat het inhield, laatstaan wanneer het gevierd werd–zit ik er nu middenin en wordt ik ermee doodgegooid. Waar je ook gaat of staat wil iemand je wel een “Happy Thanksgiving” toenwensen, of je er nu happy mee bent of niet. Dat verdomd ze in feite bitter weinig.
Het is alweer bijna eind van het jaar. En dus staat kerst weer voor de deur. En daarna weer een jaarwisseling. Ik heb rond deze tijd altijd zo’n weemoedig, onbestemd gevoel. Ik weet eigenlijk niet of ik blij ben of verdrietig. Herkent u dat? Zo’n mengeling van emoties, waarin terugkijken en vooruitblikken streven om de ereplaats? En waarin hoopvolle impulsen afgewisseld worden door flitsen van voorbije teleurstellingen?
Ben je ooit geconfronteerd geweest met een moment waarin je in gemoede begon te twijfelen aan de manier waarop je de dingen die je tot dan toe overkwamen waren had bekeken? Vreemde vraag, waarschijnlijk, maar eentje die misschien wel door meerdere hoofden gegaan is dan slechts het mijne.
Dit is een feestweek in Amerika: donderdag is het Thanksgiving, het feest waar mensen bij familie op bezoek gaan en voornamelijk kalkoen eten. Wat ze met dit feest gedenken is de aankomst van de blanke immigranten in het toenmalig door indianen bewoonde Amerika, en de vreedzame manier waarop deze blanke immigranten in het begin werden onthaald, kompleet met kalkoen en wat feestelijks dies meer zij.
