“Alleen wanneer het donker is kunnen we de sterren zien.” Zo luidt een gezegde dat me onlangs werd voorgehouden op één van mijn vele recentelijke strubbelingen door het leven. En ik moet toegeven: het is een heel mooie en bemoedigende uitspraak. En letterlijk nog waar ook!
Als je wilt kun je jezelf net zolang van alles en nog wat blijven afvragen, totdat je er behoorlijk van in de war of van streek raakt. Neem, bijvoorbeeld, de stelling dat je met de hoed in de hand komt door het ganse land. Dat zou dus zoveel moeten inhouden als : wees aardig en vriendelijk tegen iedereen en je zult het ver schoppen. Mooi en waar, allemaal, natuurlijk. Maar als je erover denkt, kunnen pogingen om andere mensen te plezieren en aardig tegen hen te zijn je goed in problemen brengen en je van je zelfrespekt en gemoedsrust beroven.
Terwijl alweer een andere Los Angeles zomer onmerkbaar geslopen is een herfst die zich nauwelijks als zodanig presenteert, en terwijl deze zomer-gelijkende herfst zich op haar beurt voorbereidt op de overgang in een andere, milde, subtropische winter, blijft het leven ons overkomen: niet slechts voor de bewoners van deze wereldstad, maar voor de ingezetenen van vrijwel elk gebied op de aardbol.
Terwijl de zomer haar laatste traan wegpinkt, blijft de voorzienigheid voortboenen door ons leven. Vrienden, bekenden, vijanden, en vreemdelingen inhaleren de verwachting van een in aantocht zijnde herfst zonder erbij stil te staan dat ze elk moment hun laatste oproep kunnen krijgen.
Vandaag een commentaar op een artikel dat ik onlangs las in The Daily News hier in Burbank, het stadje waarin ik woon in de Los Angeles county van de staat California in de V.S. Het was een kort berichtje, en misschien zullen sommigen onder u straks ook begrijpen waarom er vooral niet teveel ophef gemaakt is geworden van de bevindingen die met het publiek werden gedeeld in dit artikel.
