Een stad ontwaakt. De eerste karrenvrachten denderen over de kasseien en klieven een weg naar buiten door een weeïge vochtige deken, diffuus verlicht door de zich uitrekkende zon. In een hoek van een steeg hangt een doordringende urinelucht als een restant van de nacht. Het vermengt zich met de geur van versgebakken brood. Een kat krabt ongeduldig aan een verveloze deur, vermoeid en hongerig. De liefde is gewonnen, de nacht geronnen.
Onafgebroken vloeien je woorden langs mij heen. Geobsedeerd hang ik aan jouw lippen terwijl je stem weg ijlt in de lege ruimte. Elke klank die je vormt maakt een reis in de tijd, woorden waarvan alleen de echo nog hoorbaar is. Jouw wonderschone verschijning komt als een vertraagde film op mijn netvlies tot stilstand. De betovering is compleet.
Uitgerekend nu moest het gebeuren! Net nu ik voorzichtig aan een wat rustiger leventje begon te denken. De tijd die ik nog moet werken is te overzien. De meeste van onze kinderen zijn volwassen of denken dat te zijn. Slechts één moment van onvoorzichtigheid en daar gaan onze toekomstplannen.
“Ik vind je lief”, fluisterde een stem aan de andere kant van de lijn.
“Wie ben je? Hoe kom je aan mijn nummer”, vroeg ik geïrriteerd maar hij had al opgehangen. Al een aantal malen had ik geprobeerd de ringtone van mijn mobiel te negeren. Ik moest me concentreren op de grote finale, mijn droom die leek uit te komen. Sinds mijn eerste tv-optreden in Idols werd ik steeds vaker lastig gevallen via de telefoon, briefjes op de deurmat of onder de ruitenwisser. En steeds dezelfde tekst: ‘Ik vind je lief.’
Ik voel de wind door mijn haren strijken als ik met een vaart vanuit stilstand naar beneden duik en weer omhoog. Het vroege lentezonnetje staat net hoog genoeg om over de nog kale toppen van de verderop staande statige populieren te gluren. Ik sluit mijn ogen en snuif diep op. De geur van vers gebakken brood verspreidt zich vanuit de nabijgelegen bakkerij als een deken over het ontwakende dorp.
