Ik voel de wind door mijn haren strijken als ik met een vaart vanuit stilstand naar beneden duik en weer omhoog. Het vroege lentezonnetje staat net hoog genoeg om over de nog kale toppen van de verderop staande statige populieren te gluren. Ik sluit mijn ogen en snuif diep op. De geur van vers gebakken brood verspreidt zich vanuit de nabijgelegen bakkerij als een deken over het ontwakende dorp. Ik geef krachtig op en kan nog net over het dak van mijn vaders schuur kijken totdat de zwaartekracht het wint en ik, als terug in de tijd, naar achteren getrokken word.
“Papa, duwen!!” Plots sta ik weer in het heden met uitgestrekte handen en ik geef de schommel van mijn zoontje een ferme duw. Ik weet waar hij van geniet.
Op de schommel naast hem zit een klasgenootje luid roepend om zijn moeder. “Mama, mama”, maar mama hoort of ziet niets. Verderop staat een groepje moeders op het schoolplein verwikkeld in een ongetwijfeld belangrijk gesprek. Naast de dubbele schommel staat nog een aantal kinderen ongeduldig te wachten op hun beurt die ogenschijnlijk nooit lijkt te komen. Het ventje doet verwoede pogingen om de schommel in beweging te krijgen. Ik vraag hem of ik een duwtje zal geven maar verbouwereerd kijkt hij in de richting van zijn moeder en begint nog harder te roepen. Tevergeefs.

En zo gaat het iedere dag. ’s Morgens vroeg verzamelen de moeders zich op het schoolplein voor de eerste vergadering van de dag. Met wijde gebaren worden de woorden ondersteund en af en toe zie ik een hand meewarig naar de mond rijken. Bij het halen en brengen rond de middagpauze wordt het gesprek vrolijk voortgezet. En aan het einde van de schooldag moet er toch echt nog even bijgepraat worden.
Kinderen racen met piepkleine fietsjes kriskras over het miniatuur verkeersplein, zich niet storend aan zebrapad of rijrichting. Na een onvermijdelijke aanrijding zetten ze het luidkeels op een huilen. Een zit met zijn voet beklemd tussen het frame van de fiets maar daar kan de vergadering niet voor onderbroken worden. Och, met vallen en opstaan moeten ze het leren.

Inmiddels heeft het jochie de strijd opgegeven en laat zich zichtbaar ontdaan van de schommel zakken. Een meisje rent opgelucht op de schommel af en klautert er bovenop om er aan de andere kant weer af te glijden. Bij de tweede poging blijft ze haken met haar voet en valt bijna met haar neus in het zand. Vertwijfeld zoeken haar ogen die van haar moeder echter die staat breeduit lachend te verhalen over – waarschijnlijk – de kwaliteiten van haar kind. Net als het meisje trots aan de touwen trekt komt haar moeder aangelopen. “Kom Arianne, we moeten nu naar huis, je hebt al lang genoeg kunnen schommelen.” Alle tegenwerpingen ten spijt geeft ze gelaten de schommel vrij aan een andere wachtende die met een gemeen lachje terstond bezit neemt.

Mijn zoontje spreekt mij vermanend toe: “Papa, nu moet je stoppen met duwen hoor want die kindjes willen ook schommelen!”

Categorieën: Maatschappij

KawaSutra

Columnist (nou ja) van 2005 t/m 2012 Een voorzichtige comeback in 2017 Het leven, daar gaat het om!

17 reacties

Mosje · 9 maart 2006 op 13:21

Heel hrknbr, mag ik wel zeggen. Jarenlang heb ik mijn kinderen naar de lagere school gebracht, en steeds zag ik ze vergaderen: de moeders. Gezeten op een laag muurtje dat ik betitelde als klaagmuur.

sally · 9 maart 2006 op 13:53

Schitterend beschreven dagelijks wederkerend tafereeltje.
Alhoewel ik er weinig van meegemaakt heb omdat ik elke dag op het laatste nippertje de school binnen wipte.

En….hebben ze nog voor je gezongen vanmorgen Kawa?
ER IS ER ÉÉN JARIG HOERA!!!!!!
VAN HARTE KAWA!
:kiss:

Mup · 9 maart 2006 op 16:20

Petje af, Kawa, heel beeldend beschreven. Lekker om te lezen, dat het hier niet de enige plek is, waar dat stomme geneuzel plaatsvindt. Hier hebben we geen klaagmuur, maar ‘de boom’

En van harte! :kiss: :kiss: :kiss:

Trukie · 9 maart 2006 op 16:47

[quote]Met wijde gebaren worden de woorden ondersteund en af en toe zie ik een hand meewarig naar de mond rijken. [/quote]

Hoe treffend.
Ik kom ze ook wel eens in de gangpaden van de super tegen. Probeer dan maar eens een potje pindakaas uit het rek achter hun geparkeerde karretjes met verveelde kindertjes te pakken te krijgen.

Mug · 9 maart 2006 op 18:02

Ja, leuk plaatje Kawa, ik herinner me het nog vanaf de schommel:-)

Mag ik zeggen dat ik je vorige stukken beter vond? Moet zeggen dat ik de eerste alinea niet zo sterk vind.

En nog gefeliciteerd! :kiss:

WritersBlocq · 9 maart 2006 op 18:13

:kiss: ook van mij voor je verjaardag! En een column om te zoenen, zo schattig en schrijnend tegelijk.

Groetje, Pauline.

bert · 9 maart 2006 op 19:34

Ja dat is waar, mooie herinneringen aan die schommel, hoewel ik me niet kan herinneren dat wij geduwd werden door onze vader. We gingen wel heel erg hoog, dat zeker.
En die kakelende vrouwen, ja dat is ook waar, die zie en hoor je overal. 😀 😀 😀
En natuurlijk gefeliciteerd met je verjaardag.

Li · 9 maart 2006 op 19:59

De schoolhekmaffia, wie kent ze niet. Doen tijdens info- en ouderavonden hun bek niet openen maar weten bij het schoolhek zogenaamd overal over mee te praten. 😡

Ik vind het een treffende column!

Li

wendy77 · 9 maart 2006 op 21:25

Ik vraag me altijd af of ik ook 1 van die vrouwen zal worden als mijn dochter straks naar school gaat. Ik kan nu zeggen van niet, maar wie weet…..

Mooi geschreven dagelijks tafereeltje 🙂

Anne · 9 maart 2006 op 22:15

Heel mooi verhaal, alles prachtig verweven, enne ik vind de eerste alinea juist precies goed. Geeft me het zeldzame mooie Hollandse lente- dan wel zomergevoel.
Anne

senahponex · 9 maart 2006 op 23:53

[quote]Ik geef krachtig op en kan nog net over het dak van mijn vaders schuur kijken totdat de zwaartekracht het wint en ik, als terug in de tijd, naar achteren getrokken word.[/quote]

Je gaf me even het gevoel, even was ik weer terug weer op een schommel, mijn vader, later mijn kinderen heel mooi bedankt.

Raindog · 10 maart 2006 op 00:05

Mooie column Kawa, mooi dat je weer actief terug bent. Het tafereel dat je beschrijft roept bij mij niet zozeer herkenning op maar is meer een schrikbeeld. Eens haalde ik mijn nichtje van school. Gedurende het wachten voelde ik me zo ongeveer als een christelijke homo in Iran. Het is alweer jaren geleden maar toch voelde ik toen al voor een algemene ophokplicht.

Nana · 10 maart 2006 op 09:16

Ik voel me al ongemakkelijk als ik mijn kinderen afhaal van de opvang. Mijn vriend kan dit gelukkig veel beter. Vinden de dames ook veel leuker als hij komt…O ik mag wel oppassen. 😮

Wright · 10 maart 2006 op 09:42

Weer mooi op z’n Kawa’s geschreven. Uhm,…ook wel herkenbaar. Ik vind dan ook dat er een samenscholingsverbod moet komen op schoolpleinen. 😛
Kawa, van harte!:kiss:

@Li :laugh:

Ma3anne · 10 maart 2006 op 10:42

Mooi beschreven, dat schommelen. Haalt inderdaad bij mij ook oude herinneringen helder naar boven.

Ja, dat schoolpleingedoe ken ik uiteraard ook uit de basisschooltijd van mijn kinderen. Ik heb de dag geprezen, toen ze beiden zelfstandig naar school en naar huis konden.

@Li: de spijker op de kop!

🙂

KingArthur · 10 maart 2006 op 12:01

Met ontroering gelezen Kawa. Mooi neergezet. Ik hoop dat het die moeders leert de juiste prioriteiten te stellen. Ophangen op het schoolplein dus, deze tekst!

KawaSutra · 10 maart 2006 op 15:39

Ja, die eerste alinea is eigenlijk een letterlijke weergave van de beelden uit mijn herinnering. Ik heb wat afgeschommeld en dan kon je zo heerlijk alles overdenken. Heel af en toe kruip ik stiekem nog wel eens op een schommel om de herinnering levend te houden.

Wright ook weer terug in ons midden!
Haha King, ik zag de moeders al bungelen boven het schoolplein!
Dank jullie allemaal voor de felicitaties en leuke reacties.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder