Nachtcafé

Een stad ontwaakt. De eerste karrenvrachten denderen over de kasseien en klieven een weg naar buiten door een weeïge vochtige deken, diffuus verlicht door de zich uitrekkende zon. In een hoek van een steeg hangt een doordringende urinelucht als een restant van de nacht. Het vermengt zich met de geur van versgebakken brood. Een kat krabt ongeduldig aan een verveloze deur, vermoeid en hongerig. De liefde is gewonnen, de nacht geronnen. De zon maakt onverstoorbaar zijn dagelijkse ronde. Steeds op jacht om de schaduw te verdrijven. Slechts weinig plekken ontkomen aan zijn moorddadig bereik. Geglazuurde pannendaken weerkaatsen de brandende zonnestralen in een vergeefse poging de verstikkende warmte buiten de stad te houden. Vermoeide verflagen bladderen af, stenen die ooit door mensenhanden zijn verbonden verbrokkelen en verworden tot stof. Van de mens rest slechts een schaduw, vluchtend in de vergankelijkheid.

De dag loopt ten einde. Het stadse leven zwoegt zich traag voort onder het juk van de eeuwige zon en verzandt in een wolk van ragfijne stofdeeltjes die het straatbeeld door het laag invallende zonlicht een geelbruine kleur geeft. Langzaam verruilt de stad zijn melancholie voor optimisme. Lampen worden ontstoken, ramen en deuren geopend. Mensen verlaten hun schuilplaatsen op zoek naar verkoeling en de warmte van elkaar.

Langs de brede boulevards van de Seine paraderen de stadse juffers tikkend op het plaveisel met hun dichtgeklapte parasols, arm in arm met grijze bolhoeden. De hemel kleurt donkerblauw. Fonkelende sterren verschijnen aan het firmament en speels spiegelen ze zich aan het zwartkleurende water van de rivier. Onder een druk belopen brug in het schemerdonker maakt een laatste zwerver zich op voor een nieuwe zoektocht door nachtelijk Parijs.

Langzaamaan raken de terrassen bevolkt met kleurrijke jurken en zwierige hoeden. De mannen achterovergeleund in gesprek met de buurman aan de andere tafel, af en toe onderbroken door een trek aan hun dikke sigaren. Een grande dame fladdert tussen de tafeltjes door richting café. Aromatische rookpluimen maken weer plaats voor de geur van dure parfum. Zodra de deur opent weerklinkt de rauwe stem van Edith Piaf tussen de gevels van het plein. ‘Non, je ne regrette rien’.

Een aangeschoten cafébezoeker komt uit de deuropening naar buiten en waggelt half struikelend over een terrasstoel het plein af en verdwijnt in de duistere nacht. Het zojuist nog druk bezochte terras vormt nu een stilleven. Het geroezemoes van de laatste terrasbezoekers staat in schril contrast met de uitbundige sfeer in het café dat zijn beslotenheid af en toe met vlagen prijs geeft aan een zwoele zomeravondbries.

De nacht is grenzeloos. Het verhitte stadsleven komt langzaam tot afkoeling. Het levenslied zoekt zijn weg via verlichte straten en donkere stegen om uiteindelijk weg te sterven in een roes van weemoed en dronken verlangen.

[img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b6/Gogh4.jpg[/img]

[url=http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b6/Gogh4.jpg]Nachtcafé[/url] – [url=http://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh]Vincent van Gogh[/url]