Ik vind je lief

“Ik vind je lief”, fluisterde een stem aan de andere kant van de lijn.
“Wie ben je? Hoe kom je aan mijn nummer”, vroeg ik geïrriteerd maar hij had al opgehangen. Al een aantal malen had ik geprobeerd de ringtone van mijn mobiel te negeren. Ik moest me concentreren op de grote finale, mijn droom die leek uit te komen. Sinds mijn eerste tv-optreden in Idols werd ik steeds vaker lastig gevallen via de telefoon, briefjes op de deurmat of onder de ruitenwisser. En steeds dezelfde tekst: ‘Ik vind je lief.’ Die nacht kon ik maar moeilijk de slaap vatten. De tegenstrijdige lading van zoete woorden in een obsessieve liefdesverklaring liet mij niet los. Beelden van aankomend succes vermengden zich met die van angst voor mislukking waarbij ik als een Jeanne d’Arc naar adem snakkend oploste in een bedwelmende zware mist. Ik schoot wakker. Een vreemde geur was mijn slaapkamer binnen gedrongen. Ik trok mijn slippers aan en behoedzaam sloop ik trede voor trede naar beneden. Een doordringende verflucht trok via de brievenbus de gang in en was de aankondiging van een op de ruit van de voordeur aangebrachte boodschap: ‘Ik vind je lief.’

Onderweg naar de laatste repetities waande ik me weer even in die uitzinnige roes die me de laatste weken vleugels had gegeven. Enthousiaste vriendinnen belden me op en zorgden er voor dat ik alles even achter me kon laten. Niemand had ik iets verteld. Ik wilde niet de indruk wekken een excuus te zoeken als het allemaal niet zou lopen zoals ik gehoopt had. Bij het theater aangekomen werd ik verrast door honderden mensen die mij luid toejuichten maar dat gevoel werd wreed verstoord door een spandoek dat me toeschreeuwde: ‘Ik vind je lief.’

Mijn ogen gleden langs de vele lachende gezichten. In mijn rusteloze gedachten vervormden ze tot karikaturen. Met een ruk werd het portier van de taxi opengetrokken. Opgelucht herkende ik de producer en geforceerd lachend liet ik me als een filmster richting schouwburg begeleiden. Plots stond ik als aan de grond genageld. Het mij omringende publiek hoorde of zag ik niet meer. Recht voor me, op het witte plaveisel vlak voor de entree stond in gitzwarte letters gespoten: ‘Ik vind je lief.’

Het aftellen was begonnen. Zweet in mijn handen. De spanning was af te lezen van mijn gezicht maar gelukkig had de grimeur uitstekend werk verricht. “Kom op Raffaëla, laat je niet kennen”, probeerde ik mezelf te overtuigen. De regisseur gaf het startsein en het orkest zette de intro in, de camera’s draaiden. Juist nu moest ik de hooggespannen verwachtingen waarmaken. ‘Right here, right now!’
Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me verschrikt om en keek recht in de priemende ogen van jurylid Henkjan Smits. Hij wenste me toi-toi-toi en boog zich voorover om me te kussen. Uit zijn schoudertas stak iets dat op een zwarte spuitbus leek. Ik stond perplex. Een zelfde stem als die in mijn geheugen gegrift stond fluisterde mij in: “Ik vind je lief.”