“Zeg moppie, schenk jij eens een lekker bakkie soep voor me in.”
Hoewel ik weet dat deze vraag aan mij is gericht, doe ik net alsof ik doof ben. Ik open het deksel van de soeppan en staar naar de inhoud. De pot schaft groentesoep vandaag. “Hé snoes, ik heb tegen jou. Heb je soms bananen in je oren? Of stop je die bananen liever ergens anders in!” brult hij door de personeelskantine.
Ik ben jaloers. Jaloers op het kunstgebit van mijn vader. Ik bewaar het in een doosje en af en toe kijk ik ernaar. Momenteel dagelijks. Voor de zoveelste keer heb ik pijn in een kies die me inmiddels een vermogen heeft gekost.
De miezerige regen maakt de sfeer op de Oosterbegraafplaats nog triester. Alsof de hemel meehuilt om het verlies van alle dierbaren die hier begraven liggen. Regendruppels hangen als dikke tranen aan bomen en struiken om vervolgens op de grafstenen uiteen te spatten.
,,Mevrouw, mag ik vragen wat u zojuist in deze winkel hebt gekocht?’ Het meisje dat me staande houdt, schat ik op een jaar of zeventien. Nerveus tikt ze met haar pen tegen het ringetje van haar neuspiercing. Het notitieblok dat ze tegen haar borst klemt, gaat bijna helemaal schuil achter golven donkerbruine krullen.
De buuf heeft een sauna-arrangement cadeau gekregen. En ze hoeft niet in haar eentje naar de sauna te gaan want het arrangement is voor twee personen. Stomen, sudderen, schrobben, schoonmaken, je kunt het zo gek niet bedenken of het is bij het arrangement inbegrepen.
