Kunstbezit

Ik ben jaloers. Jaloers op het kunstgebit van mijn vader. Ik bewaar het in een doosje en af en toe kijk ik ernaar. Momenteel dagelijks. Voor de zoveelste keer heb ik pijn in een kies die me inmiddels een vermogen heeft gekost. In mijn leven heb ik al zoveel tandartskosten gemaakt dat de tandarts, dankzij mij, is verzekerd van een uitstekende oudedagsvoorziening. In gedachten hoor ik mijn vader plagen: ‘’Neem toch een kunstgebit meid. Als ik kiespijn heb, haal ik mijn kunstgebit uit mijn mond, leg het op de kast, en ik heb nergens meer last van.”
Soms denk ik met weemoed terug aan het kunstgebittentijdperk. In dat tijdperk werden je tanden en kiezen in een keer getrokken en werd je mond nog dezelfde dag voorzien van een gloednieuw kunstgebit. Het was niet altijd halleluja hoor. Soms was het even doorbijten omdat er geen rekening werd gehouden met tandvlees – en kaakkrimp, zodat het kunstgebit zomaar kon veranderen in een rammelend loszittend klappertje.

Mijn vader had al op zijn dertigste een kunstgebit. Zijn kunsttanden en -kiezen stonden als spierwitte kaarsrechte kralen in zijn mond en leken in niets op zijn oude vertrouwde tanden en kiezen. Of op wat daar nog van over was voordat hij ze liet trekken.
Ik vond die valse tanden eng. Behalve als ze veilig in de mond van mijn vader bleven. Dan durfde ik hem zelfs een kusje op zijn lippen te geven. Razendsnel, want ik vertrouwde die valse tanden voor geen cent. Ik was als de dood dat ze zich onverwacht zouden vastbijten in het puntje van mijn neus. Vreesde dat ze op een dag een hapje uit mijn oorlelletje zouden nemen. Het kunstgebit van mijn vader wilde namelijk nog wel eens aan de wandel gaan. Dan veranderde zijn mond in een groot gapend gat en werden de roze met witte klappertjes in een glas water gestopt en op het nachtkastje gezet. Daarvandaan grijnsden ze spottend naar mij. Als mijn vader er een tablet bij stopte, dan schuimbekten ze zelfs.
,,Ik moet goed uitkijken wanneer ik een slokje water neem ’s nachts,” zei mijn vader met een uitgestreken gezicht. ,, Stel je voor dat ik mijn gebit inslik en weer uitpoep. Wat zal ik de volgende dag dan uit mijn mond stinken!”

Aan iedereen die het wilde horen, bejubelde hij de voordelen van Het Kunstgebit. Tandartskosten werden uitgespaard. Angst voor de tandarts was verleden tijd. Halfjaarlijkse controle niet meer nodig. En – ook belangrijk – Het Kunstgebit werd bekostigd door het ziekenfonds.
En dan nu. Mijn tandarts wil niks van een kunstgebit weten. Wel van peperdure ingrepen waarvoor ik een tweede hypotheek moet afsluiten. Als het tegenzit, moet ik zelfs op een houtje gaan bijten!