Afgelopen zondag toen ik met een groepje vrienden de bekerfinale Ajax-Twente aan het kijken was, maakte ik na de zoveelste zinloze “balletje breed” een opmerking dat het baltempo hoger moest en dat er veel meer vooruit gevoetbald moest worden. Had ik maar mijn mond gehouden. Er kwam een tsunami van tegengeluid, namelijk dat vooruit voetballen riskant is en dat het niet uit maakt dat er saai wordt gevoetbald zolang er maar gewonnen zou worden.
Onder het genot van een kopje koffie besefte ik mij wat een domme zet het was om in te stemmen met het verzoek van een goede vriendin “om even bij te kletsen”. Achter elkaar kwam het geklaag over wat een zak haar ex niet was. Na een half uur was ik er al helemaal klaar mee. Het is wel herkenbaar. Kennelijk heb ik mij als man ooit opgeworpen om als klankbord te fungeren. Dan ga ik er wel van uit dat vrouwen het verschil kennen tussen een klankbord en een klaagmuur. Veel is wel herkenbaar. Welke vrouw er ook voor mij zit om even te babbelen, het gaat over het algemeen over hetzelfde. De man.
Afgelopen woensdag stond ik op Amsterdam Centraal op mijn trein te wachten. Ik voelde me die dag heerlijk. Het zonnetje scheen, mensen waren vrolijk, de hele omgeving werd weer een beetje groener, kortom ik voelde de lente in mijn hele lijf.
In de menigte die met mij stond te wachten hoorde ik een schelle stem er bovenuit krijsen. Ik dacht: nee toch, er zullen nu toch geen mensen ruzie aan het maken zijn?
Soms verlang ik terug naar die heerlijke warme mediterrane zomeravond. Die avond met rode wijn, een prachtig uitzicht op een rustig terras, met af en toe een lauw briesje. Met een vuurrode hemel en een kalme vriendelijke zee in de verte.
Als je grote sprongen voorwaarts maakt, komt er ergens een punt dat iemand zegt dat je naar achteren moet kijken. Je kijkt naar wat je achter je hebt gelaten, om wellicht wat positieve energie te genereren om weer door te gaan met die grote sprongen. Het zou misschien wel dé formule kunnen zijn succes te garanderen. In de praktijk viel het voor mij echter zo erg tegen!
Ik kreeg een HD view van de ruïnes in mijn onderbewuste. Er werd mij een levensechte spiegel voorgehouden, wat mij een overzicht gaf van de schade die ik anderen heb aangedaan. Alsof er een bom in mijn geest was ontploft. Jarenlang mijzelf “de heler” genoemd daar waar ik niets anders was dan een zware “bulldozer”.
