Identiteitscrisis van de man

Onder het genot van een kopje koffie besefte ik mij wat een domme zet het was om in te stemmen met het verzoek van een goede vriendin “om even bij te kletsen”. Achter elkaar kwam het geklaag over wat een zak haar ex niet was. Na een half uur was ik er al helemaal klaar mee. Het is wel herkenbaar. Kennelijk heb ik mij als man ooit opgeworpen om als klankbord te fungeren. Dan ga ik er wel van uit dat vrouwen het verschil kennen tussen een klankbord en een klaagmuur. Veel is wel herkenbaar. Welke vrouw er ook voor mij zit om even te babbelen, het gaat over het algemeen over hetzelfde. De man. De man zit in een identiteitscrisis, laat dat duidelijk zijn. De vechtersbaas, de pilaar, de broodheer, de musketier, de jager heeft plaatsgemaakt voor een zorgzame emancipatieaccepterende man met een tikkeltje overdosis aan oestrogeen. De afgelopen 60 jaar is dit proces in stroomversnelling geraakt. De vrouw heeft gezegevierd, feminisme won terrein en de man werd geconfronteerd met een fundamentalistisch gelijkwaardigheidideaal ontworpen en gepraktiseerd door het “andere” geslacht.

Toen het enige recht van de vrouw nog het aanrecht was, moest de man nog kilo’s aan verantwoordelijkheden dragen. De man werd ook zo opgevoed. Het kennen, herkennen en onderkennen van verantwoordelijkheden waren prioriteit. Een man die zich niet verantwoordelijk gedroeg, was ook niet echt een man te noemen. Niet gek dat spreuken als “ hij draagt het als een man” terug te leiden zijn naar die tijd.

Maar ja, de vanaf de oudheid opgebouwde status is in de afgelopen 60 jaar totaal afgebroken. De hiërarchische patronen zijn plots gelijk getrokken. De vrouw geniet van haar “vrijheid”. Terwijl de man opgescheept zit met een herzien takenpakket waar hij nog helemaal geen kaas van gegeten heeft. Taken als: kinderen opvoeden, koken, schoonmaken. Bovendien moet de man lief zijn, zorg dragen, knuffelen, zoenen, huilen en vooral zijn gevoelens uitspreken. En vooral het besef voor de man dat ook “het vrouw zijn” bergen aan verantwoordelijkheden met zich meebrengt (misschien wel meer).

Het paradox is hier, dat diezelfde vrouw de afgelopen aantal jaren ook heel erg terugverlangt naar een man met een flinke uitstraling, gezag en een beetje bazigheid. Omdat de vrouw vanuit oerinstincten ook wel wilt dat iemand over haar waakt.

Kortom, de man zit in een flink spagaat, Moet zijn weg zien te banen binnen deze werkelijkheid. Deze ontwikkelingen hebben een flinke deuk geslagen binnen de erkenning van de eigen identiteit. Welke cours de man moet varen laten we maar in het midden, het is onderhand wel duidelijk dat het een hele verwarrende situatie is.

Wat ik nog het ergst van allemaal vind is als ze zeggen: “ik moet gewoon een man hebben die op jouw lijkt”. Tjah, wat kan ik daar mee? Misschien ben ik wel degene die het meest in die hele crisisellende zit. Ze moesten eens weten; Ik ben zo’n klootzak die zijn hoed afdoet als hij zijn vrouw slaat.