Omdat ik een storende factor ben in ons verder zo positieve bedrijf, moet ik op cursus ‘Positief Communiceren’. Mijn manager zegt dat het niet voor straf is, maar dat het een kans voor me is om me te ontwikkelen, op persoonlijk en spiritueel vlak. Tijdens het opwarmen van ons aura met antroposofische medidatie-technieken ontkom ik niet aan het gevoel dat ik gehersenspoeld ga worden en terug zal keren als een ja-knikkend sektelid.
Op mijn werk is weer iets nieuws geïntroduceerd: feedback. En dan niet op de persoon, maar op de inhoud. Zo kreeg ik laatst commentaar op mijn vocabulaire.
Dat ging ongeveer zo:
“Eh, ik waardeer je erg als collega en als mens, maar ik zou je er graag op willen wijzen dat je nogal vaak, eh, kut zegt.”
“Wat zeg je?”
“Ehm, kut.”
”Oh, kut! Zeg dat dan meteen.”
Ik was laatst op een feestje in een over-hippe lounge, vol flitsende mensen uit de literatuur, media en andere interessante zaken. Centraal middelpunt was een voormalig reclameman, die zijn literaire debuut presenteerde. Aan de minimalistische bar probeerde ik me langs een man met piekhaar en een openhangend overhemd te wurmen, die woest in een notitieboekje zat te schrijven.
Sinds veel mannen om me heen het vaker over kleding, yoga en haarmaskers hebben dan over voetbal, auto’s en mooie vrouwen, en steeds meer van mijn vriendinnen het leuk vinden om autobanden te verwisselen en naar Formule 1-wedstrijden te kijken, ben ik de draad een beetje kwijt.
