‘Ik ben hoofdzakelijk bang voor de dood omdat ik angst heb opnieuw geboren te worden.’
Dit citaat van Wim Kan las ik onlangs ergens op internet. Daar zit wat in. Eigenlijk is het wel een geruststellende gedachte om te denken dat er na de dood helemaal niets is en dat dan alle leven en bewustzijn is verdwenen.
In een krant van vorige week las ik dat vrijwel alle Nederlanders, 99%, vinden dat dikke mensen zelf schuldig zijn aan hun overgewicht. Een enquête zou dit hebben uitgewezen. Ik kan niet nalezen van welk bureau die enquête is, want de krant is reeds met het oud papier verdwenen. Maar voor mij is dit weer eens een bevestiging van het bekende spreekwoord: ‘Er zijn waarheden, er zijn leugens en er zijn enquêtes.’
Wat voor kerstboom zou de roemruchte columnist Outsider eigenlijk hebben, zo vroegen wij van de redactie van uw plaatselijke huis-aan-huis krant ons af.
Reden genoeg om hem eens op te zoeken in zijn nederige stulp op het platteland. Nadat hij koffie gezet had (‘gewoon van de Aldi, wie Douwe Egberts koopt is een dief van zijn eigen geld’, zei hij, zodat wij al dadelijk een goede consumententip te pakken hadden), stelden wij onze vragen.
Het was weer eens zo ver. Sietske had de jas nog niet eens uit, ze stond nog in de gang en ze hoorde het geschreeuw al weer. Altijd waren haar vader en haar moeder ergens kwaad over en van de zeven dagen in de week waren er gemiddeld vijf dat ze elkaar de huid volscholden. Waarom die twee ooit met elkaar getrouwd waren…
Eigenlijk hield Siebrand Sterwipper niet van treinreizen. Treinen zijn ongezellig. In films over vroegere tijden ziet men wel eens treinen, die nog gezelliger en knusser zijn ingericht dan menige woonkamer, maar dat is er nu niet meer bij. De regering en de NS roepen wel om het hardst dat de mensen met de trein moeten reizen en niet met de auto, maar ze komen niet op het idee om die treinen eens met eenvoudige middelen wat aantrekkelijker te maken voor de reiziger.
