Het is laat. Voor de radio ligt een enorme stapel cd’s. Stuk voor stuk uit het ‘foute’ hoekje van het cd-rek. Haar keus. Een paar laarzen met stilettohakken waarvan er eentje omgevallen is. Twee wijnglazen waarvan er eentje weer rechtop gezet is. De voet in een plasje rode wijn. Evenals het beste dat Sade te bieden had al dacht zij daar anders over.
Omrop Fryslân heeft prachtige programma’s. Op zondag worden er op Nederland 1 met regelmaat documentaires van ‘de omrop’ zoals we die hier noemen uitgezonden. Keurig ondertiteld zodat ook niet-Friezen mee kunnen kijken en luisteren.
Het is kwart voor negen, een kwartier voor opening. De sfeer is gedrukt in het kleine kamertje waar een printer, een fax, een kopieermachine, een aanrechtblokje en een klein tafeltje met daaromheen vijftien stoelen staan. Op dertien van de vijftien stoelen zitten dertien vrouwen, van wie twaalf humeurig kijkend, die worden toegesproken door hun teamchef. Dezelfde twaalf van de dertien vrouwen trekken nerveus aan een sigaret.
Te zeggen dat geld je niet interesseert kun je je alleen permitteren als je er genoeg van hebt. Ik roep het vrijwel altijd, dat geld me niet veel interesseert. Dat wil heus niet zeggen dat ik er zo ontzettend veel van heb. Ik verdien goed genoeg maar mijn bestedingspatroon is soms ruiger dan mijn inkomsten kunnen dekken. Sparen is me nog nooit gelukt, ik krijg boetes voor te snel rijden of te laat betalen en soms zijn mijn aankopen door een impuls ingegeven zelfs want: geld interesseert me niet zoals ik al zei.
“En dan knip je bovenop gewoon met de schaar wat bij, want als je dat met de tondeuse doet dan wordt het zo’n ragebol.”
“Heb jij het goede kammetje erop gezet? Dat doe ik niet hoor.”
“Ja. Volgens mij kan nummer 3 wel. Anders kunnen we nummer 2 er later altijd alsnog over halen. Andersom gaat moeilijker. Standaardgrapje.”
“Goh wat leuk zeg! Bij mijn broer ging dit eens vreselijk mis trouwens.”
