Het is kwart voor negen, een kwartier voor opening. De sfeer is gedrukt in het kleine kamertje waar een printer, een fax, een kopieermachine, een aanrechtblokje en een klein tafeltje met daaromheen vijftien stoelen staan. Op dertien van de vijftien stoelen zitten dertien vrouwen, van wie twaalf humeurig kijkend, die worden toegesproken door hun teamchef. Dezelfde twaalf van de dertien vrouwen trekken nerveus aan een sigaret. Ja, de sfeer is gedrukt. De argeloze toeschouwer zou kunnen denken dat het hier om een workshop groepsmenstruatie gaat maar niets is minder waar. Bovendien gaat het groepsgewijs menstrueren van een gezelschap vrouwen na verloop van tijd als vanzelf en daar heb je dan helemaal geen teamchef voor nodig. Het bloed kruipt nu eenmaal vooral omdat het niet gaan kan. Waar je wel een teamchef voor nodig hebt is de gemiddelde werkdag in de gemiddelde Hema-vestiging. En hoe gemiddeld de gemiddelde Hema-vestiging is, dat weten die dertien vrouwen als geen ander. Toch heeft zo’n werkomgeving, een balie of ‘cubical’ met interessant toetsenbord en dito scherm voor je neus, wel degelijk iets. Het is een plek waar vrouwelijk personeel doorgaans onbevreesd en in het geheel niet geïntimideerd, ja – zelfs graag en reikhalzend naar het glazen plafond kijkt omdat het een spiegeltje is. Zelfs de carrièreperspectieven zijn daarom ‘ècht Hema’ zogezegd; één blik in die spiegel komt overeen met het gevoel dat je overvalt wanneer je kijkt naar de B-cup lingeriemodellen in de Hemafolder – geen illusies. Dat is misschien nog wel de grootste vondst van de Hema. Dit uiteraard naast de introductie van de Hemaworst om de aandacht van de eenheidsworst af te leiden. En heeft een beroemde Nederlandse schrijver daar zelfs niet een 897 pagina’s tellend boek over geschreven, getiteld ‘De ontdekking van de Hema’? Is die al in pocketformaat beschikbaar eigenlijk? Wie de Hema in ieder geval beter niet had kunnen ontdekken is de beruchte heer Kees S. En daarom is de sfeer in het kamertje gedrukt.

“Ja meisjes, ik weet het. Het is niet gemakkelijk, evenmin is het leuk maar het is alweer twee weken geleden sinds zijn laatste bezoek. We moeten er daarom serieus rekening mee houden dat hij vandaag weer komt om één van zijn lullige boodschapjes te doen.” Aldus de teamchef. Geroezemoes gaat op, enkele van de meisjes beginnen spontaan te huilen en er worden twee dozen Kleenex in het midden van de tafel tussen de asbakken neergezet. “Als ik die klootzak nog één keer voor mijn kassa krijg, dan sta ik niet voor mezelf in!” roept er een uit. Een ander oppert om hem met de lasergun inwendig, oraal èn rectaal te scannen op barcodes. Weer een ander vraagt of een straatverbod misschien ook mogelijk is omdat dat haar ex-man ook zo ontzettend heeft geholpen. De anderen kijken verbaasd op. Hoe zei ze dat nou precies? Ach, wat maakt het ook uit. Het gaat hier over Kees S. en wat zij in haar vrije tijd doet gaat hun niet aan, professioneel als zij zijn. De teamchef deelt de flyers maar weer eens uit met daarop een beschrijving van Kees S. alsmede enkele foto’s genomen door de zevenenveertig beveiligingscamera’s van het pand die tegenwoordig zo zijn afgesteld dat ze uit zichzelf richten en scherpstellen op alles en iedereen met een gele Zeemani jas. Onderaan op de flyers staan de tips, trucs en waarschuwingen. “Ga geen gesprek aan met Kees S. Ga niet in discussie met hem. Ga niet in op zijn zogenaamde grappen. Probeer vooral zelf niet leuk te doen, dat zal zich namelijk tegen je keren. Roep desnoods hulp van de beveiliging in. Last but not least: reken onder geen beding op andere manieren met hem af anders dan met financiële middelen. Want vergeet niet meisjes; uiteraard is onze verzekeringspolis eveneens ‘ècht Hema’ en daar koesteren wij dan ook geen enkele illusie over. Sterkte. De directie.” De oudgedienden onder de vrouwen, ook degenen die de twintigjarige leeftijd nog niet helemaal bereikt hebben, kunnen die flyer inmiddels wel dromen. Dromen als in een nachtmerrie welteverstaan. Er wordt trouwens beweerd dat de opkomst van het vrouwendarts alles met die flyer te maken heeft en dat het als vanuit een soort subcultuur groot geworden is door personeelsfeestjes van de Hema.

Maar het is inmiddels vijf voor negen geworden, de winkel moet zo open en iemand moet het doen, misschien vandaag wel. Met twaalf stemmen voor en één onthouding wordt de dertiende vrouw op democratische wijze uitverkoren om de heer Kees S. te helpen mocht hij vandaag verschijnen. Ze begrijpt de commotie niet helemaal en laat die maar aan zich voorbijgaan want ze is nieuw. Sterker nog, het is vandaag haar eerste werkdag.

’s Middags rond drie uur is het zover en richten de zevenenveertig beveiligingscamera’s zich volautomatisch op de ingang alwaar de heer Kees S., traditioneel getooid in zijn gele Zeemani jas, zijn entree maakt. Het nieuws gaat als een lopend vuurtje rond onder het personeel. Het nieuwe meisje wordt alvast richting kassa gedirigeerd, begeleid door een echte eigen stadswachtvariant van de Hema. Kees S. maakt zijn ronde door de winkel, blijft tien minuten lang als gebiologeerd door de elektrische staafmixers in rij zestien staan, schrikt vervolgens op uit zijn gepeins, peutert kort in zijn neus, zoekt en vindt enkele spulletjes om tenslotte de route naar kassa en uitgang aan te vangen. Als hij bij de kassa aankomt, is hij gevolgd door dertien paar bezorgde en bij voorbaat geërgerde ogen. “Goddank geen wachtrij” verzucht de teamchef zachtjes. Kees S. legt zijn spulletjes op de balie neer. Het meisje groet hem beleefd en vriendelijk en scant de barcodes. “Breigaren, drie bollen voor de prijs van twee, dat wordt dan samen één euro twintig meneer.” Kees S. tast in de binnenzak van de gele Zeemani jas, vermoedelijk om zijn portemonnee te pakken en haalt ondertussen adem om iets te gaan zeggen. Het meisje is hem echter te vlug af. “Meneer Schilder, maakt u zich toch geen illusies want vergeet niet dat u hier bij de Hema bent. Ik spreek het volgende met u af: u zegt deze keer gewoon even niks en ik lees uw column binnenkort wel op Column X.” Tijdens een snelle blik in de spiegel aan het plafond ziet ze in een glimp de Hema-folder ‘De verscheidene toepassingen van de elektrische staafmixer’ in zijn binnenzak zitten. “Tenzij u natuurlijk van plan bent om een column over bijvoorbeeld de geneugten van de elektrische staafmixer te gaan schrijven. Nog een fijne dag gewenst en tot ziens meneer Schilder.”


13 reacties

Mosje · 26 februari 2005 op 17:07

Het is niet alleen de HEMA waar vergaderd wordt over de komst van de heer Kees S. Gisteren liep ik rond in Blokker, waarbij ik het volgende uit de luidspreker hoorde schallen:
“Attentie dames, code drie!”

Kees, zie hier je nieuwe nickname: code drie.
😛

Dinah · 26 februari 2005 op 17:58

[quote]u zegt deze keer gewoon even niks en ik lees uw column binnenkort wel [/quote]

Mosje, de dames bij Blokker hadden meer lef en spraken kees gewoon aan: vindt u het hier echt zo stinken??? je raadt het nooit maar hij was even uitgeluld 😀

Raindog hij is subliem. 😉

Kees Schilder · 26 februari 2005 op 18:08

In één woord G E W E L D I G !!. Ik ga deze column bij de hema ophangen, tenminste, als ik word toegelaten in deze eigentijdse vuilnisbelt 😀

Ab · 26 februari 2005 op 19:24

Goed geschreven Raindog, alleen moeten nu de camera’s afgesteld worden op een grijze onderbroek zonder gulp en zonder zeemani jasje.En het woord HEMA is speciaal voor de food producten gekozen, Hier Eet Men Afval. groetjes ab.

Louise · 26 februari 2005 op 23:31

tis echt sterk werk, maar gisteren liep ik rond bij de V&D, in de buurt van de roltrappen naar Mosje te speuren, en ook daar…

Hij is goeoeoed, doggie! (vind het trouwens onderhand wel mooi geweest met al die regen ;-))

viking · 27 februari 2005 op 09:56

Super! Onderduikadresje nodig Paco?

Ma3anne · 27 februari 2005 op 12:35

😀

Ik zag van de week dat ze bij het filiaal te Z. ook al maatregelen aan het treffen waren om K**s te weren. De vitrines met rookworsten staan pal naast de ingang.

KingArthur · 27 februari 2005 op 18:17

Mooie zinspelingen! Leuk. 😀

Raindog · 27 februari 2005 op 19:20

En zo ineens was er een experimentje geboren. Ik had Kees nog om toestemming gevraagd die hij beantwoordde met een wedervraag: “In wat voor wereld leef jij eigenlijk Raindog? Denk jij bijvoorbeeld dat ik fractie-lid Jansen om zijn toestemming vraag voor mijn columns?”

Ja, wat denken jullie zelf?

Thanks 😉

Fred · 28 februari 2005 op 10:52

Lekker Raindog.
Tja staafmixers, krijg nu al natte dromen

Shitonya · 28 februari 2005 op 15:53

allerenigst

Mosje · 28 februari 2005 op 18:58

[quote]allerenigst[/quote]Jeetje Shit, bij mijn column liet je je al uit in termen van “dolletjes”. Ben jij aan het verkakken of zo?

Shitonya · 2 maart 2005 op 10:48

Nee, maar die verkakte woorden is weer eens wat anders dan “leuk/mooi/grappig/wel aardig”. Ben een beetje aan het experimenteren 😛

Geef een reactie

Avatar plaatshouder