En nou is ze boos. Ik wil namelijk wel kinderen, maar niet zonder een echtscheiding. Het is simpel: ouders beweren dat het zo geweldig is om kinderen te hebben, maar zij hebben makkelijk praten, want de meesten die ik ken, zijn gescheiden. En terecht, want zo’n parttime pappa lijkt me anno 2010 ook de enige manier.
Allerlei geniale mensen doen allerlei geniale ontdekkingen waarvoor ze de Nobelprijs krijgen, maar ik ben veel te dom om het te begrijpen. Je kent het gevoel misschien van een optreden van Freek de Jonge, waarbij iedereen lacht, terwijl de humor compleet aan jou voorbij gaat. Ik begrijp helemaal niets van wat Nobelprijs-winnaars ooit hebben bedacht.
Volgens David Attenborough hebben onze kinderen over 30 jaar alleen nog maar wat te eten als ze hun ouders vierendelen en frituren. Bij een verwachte wereldbevolking van 9 miljard mensen in 2040 zal er weinig ander voedsel overblijven. Het wordt druk. Niet gezellig druk, maar tweede-paasdag-bij-Ikea druk. Gelukkig weet ik al waar ik dan naartoe ga.
Voor iemand in het gehuchtje [i]De Wolde[/i] kwam Kerst extreem vroeg dit jaar. De Belastingdienst heeft namelijk bij het overmaken van mijn teruggave zichzelf een hoop gedoe met rekeningnummers en formulieren bespaard en het gewoon overgemaakt naar een willekeurig persoon. Dat is leuker en makkelijker, voor henzelf.
Vroeger wilde ik, net als professor Barabas, uitvinder worden en een Teletijd-machine bouwen. Van Lego. Dat was nádat mijn moeder me vertelde dat ik ‘astronaut’ moest vergeten, en vóórdat ik Hannibal Smith wilde opvolgen in [i]The A-Team[/i]. Je begrijpt het, tegen de tijd dat ik mijn Cito-toets deed, had ik nog steeds geen flauw idee met welke job ik mijn toekomstige hypotheek zou gaan aflossen. Als ik nu kinderen had wist ik het wel: de talentenjachten afstruinen. Want de ideale baan, is geen baan.
