Zelfontplooiing, Tiger Woods-style

Vroeger wilde ik, net als professor Barabas, uitvinder worden en een Teletijd-machine bouwen. Van Lego. Dat was nádat mijn moeder me vertelde dat ik ‘astronaut’ moest vergeten, en vóórdat ik Hannibal Smith wilde opvolgen in [i]The A-Team[/i]. Je begrijpt het, tegen de tijd dat ik mijn Cito-toets deed, had ik nog steeds geen flauw idee met welke job ik mijn toekomstige hypotheek zou gaan aflossen. Als ik nu kinderen had wist ik het wel: de talentenjachten afstruinen. Want de ideale baan, is geen baan. Op zich is de ideale baan natuurlijk gewoon ‘The Best Job In The World’. Je kon er afgelopen jaar op solliciteren, maar helaas, Ben Southall heeft ‘m al gewonnen. Op zijn businesskaartje staat ‘Eilandbeheerder van het rif en de tropische eilanden van de Great Barrier Reef’, afgekort ‘Lucky Bastard’. Maar feitelijk was dat gewoon een reclame stunt.

Wees gerust, er zijn genoeg leuke baantjes. Google heeft twee mensen in dienst die, om de stad in kaart te brengen, alleen maar met een camera door Parijs fietsen. Er zijn ook mensen die alleen maar computerspelletjes testen of restaurants beoordelen. Het vreemde is alleen dat niemand werkelijk tevreden lijkt met wat hij doet.

Jan Smit verdient de kost op een comfortabele manier, maar bij Villa Felderhof gaf hij onlangs toe dat hij zijn zangcarrière zo zou ruilen voor een basispositie als profvoetballer. Auw, voetballer willen zijn, je vriendin eraan verliezen, en dan óók nog elke week in [i]Voetbal Vrouwen[/i] kunnen zien hoe het had kunnen zijn! Hoe jaloers moet hij wel niet zijn op Wesley Sneijder? Maar het geldt niet alleen voor Jan; is er überhaupt iemand blij met het zijn beroep?

Neem Ruud de Wild. Vraag hem of er iets mooier is dan voor € 450.000 per jaar plaatjes draaien, en hij zal je met twinkelende oogjes vertellen dat er niets mooiers is dan het smeren van acrylverf op een wit doek. Edwin Evers was liever drummer geworden en Hans Teeuwen jazz-zanger. Beau van Erven Dorens gaf onlangs toe dat hij liever schrijft, maar dat helaas alleen kan doen dankzij de opbrengsten uit zijn baantjes voor TV. John de Mol wilde voetballer worden en Maxima liet onlangs weten liever te paaldansen. Of was dat haar nichtje?

Afijn, voor ons, saaie mensen, is het toch onbegrijpelijk hoe andere, met de mooiste baantjes ter wereld, ongelukkig zijn met hun beroep. Neem Top Gear presentator Jeremey Clarkson – in Engeland uitgeroepen tot de man met de beste baan ter wereld. Laten we even een momentje stil staan bij zijn werkdag. Stel, je wordt betaald om te reizen naar de Noordpool, door Vietnam, Japan, Afrika of Zuid-Amerika, op kosten van de BBC, in een Ferrari, met twee vrienden. Of om te kijken wie het snelst door London reist, jij met je speedboot of je maten over de weg. En dat voor 350 miljoen kijkers, wereldwijd. Als je zoiets elke dag kunt doen, ben je dan geen grotere snoeper dan Prins Bernhard? Wij zouden graag met hem ruilen, maar hij schrijft zelf regelmatig in zijn columns dat hij dit werk alleen maar doet omdat hij geen instrument kan bespelen, en dat hij veel liever Keith Moon was geweest, van The Who.

Je kunt eindeloos doorgaan en het iedereen vragen, maar uiteindelijk komt het er toch op neer dat iedereen eigenlijk artiest of sporter had willen worden. ‘Zelfontplooiing’ is het hoogst haalbare volgens de [i]Piramide van Maslow[/i]. Natuurlijk, zelfontplooiing is een breed begrip, je kunt ‘je ei’ vast ook kwijt als helpdesk medewerker bij Ziggo of als energie verkoper van Oxxio, maar er gaat niets boven zelfontplooiing, Tiger Woods-style.

En daarom heb ik me voorgenomen dat ik later met Bertje Junior in stad en land de talentenjachten zal afstruinen tot ik 100% zeker weet dat er geen nieuwe Jackson, Rembrandt, Shaffy of Shumacher in zit…