De dood van Theo van Gogh heeft een aantal onmiskenbare problemen van de multiculturele samenleving, op een pijnlijke manier, blootgelegd. Nederland is terecht boos en verdrietig, maar ietwat selectief verontwaardigd. De aanslag op het leven van Van Gogh hing al een tijdje in de lucht, laten we eerlijk zijn.
Mijn onverbloemde aanklacht tegen het simplisme zorgt hopelijk voor veel gespreksstof en stof tot nadenken. Daar is het mij overigens om te doen, mocht dat onopgemerkt zijn gebleven. Ik ben gaan schrijven met een duidelijk doel voor ogen. Ik doe het niet om te provoceren, maar ik wil de argeloze, slapende publieke opinie wakker schudden en kritisch en zelfstandig laten nadenken over wat er vandaag de dag gebeurt in onze beschaafde wereld.
Wat leven we toch in een krankzinnige wereld. Hoe bestaat het dat een Amerikaanse president vanuit zijn luie stoel kan beslissen over het wel en wee van Palestijnen, over hun bloedeigen land. Hoe bestaat het dat een predikant als Bush vanuit het Witte Huis zijn wil kan opleggen aan de wereld.
De donkere wolken pakken zich samen boven het Witte Huis. President George. W. Bush ligt onder vuur, dit keer niet in Afghanistan of in Irak maar in eigen land. Ik kan u met een glimlach zeggen, dat de dagen van Bush zijn geteld. Zoals het er nu naar uitziet, zal Bush de komende presidentsverkiezingen niet overleven. Zijn populariteit daalt sneller dan het kwik van de thermometer de afgelopen dagen.
Vraagtekens domineren mijn enigszins verwarde geest. Waarom betaal ik de prijs? Waarom betaal ik mede de prijs, voor de schade die ik niet zelf heb veroorzaakt. Waarom krijg ik altijd de rekening gepresenteerd? De vrouwelijke schoonheden die ik ken, hebben meestal een problematisch en complex verleden. Zij torsen loodzware bagage met zich mee, volgen soms een eindeloze lijdensweg om een beetje geluk en liefde te vinden.
