De prijs van schoonheid

Vraagtekens domineren mijn enigszins verwarde geest. Waarom betaal ik de prijs? Waarom betaal ik mede de prijs, voor de schade die ik niet zelf heb veroorzaakt. Waarom krijg ik altijd de rekening gepresenteerd? De vrouwelijke schoonheden die ik ken, hebben meestal een problematisch en complex verleden. Zij torsen loodzware bagage met zich mee, volgen soms een eindeloze lijdensweg om een beetje geluk en liefde te vinden. De zware lasten drukken op hun zwakke schouders, ondragelijke pijn en slapeloze nachten zijn het gevolg. Het leven gaat niet over rozen en hangt maar al te vaak aan een zijden draadje. Er hoeft maar iets te gebeuren en het zijden draadje knapt, het is gedaan met de pret. Het leed is geschied…

Ik zeg niet dat ik vrijuit ga, zeker niet. Ik maak ook fouten, ik ben een mens van vlees en bloed, met onvolkomenheden, goede en minder goede eigenschappen. Ik heb ook zo mijn tekortkomingen en mijn kwaliteiten, niemand is perfect, ik dus ook niet. Ik doe wél mijn best om vrouwen te leren begrijpen, het lukt me lang niet altijd en evengoed. De complexiteit van hun problemen overstijgt soms mijn verstand. Dan volg ik het niet meer en ben ik de draad kwijt.

Ik probeer me in te leven, het vanuit een ander perspectief te zien, door de ogen van een vrouw. Ik laat mijn mannelijke ego los, zet mijn machogedrag opzij. Soms pink ik een traantje weg en ga op zoek naar antwoorden, naar plausibele verklaringen, vaak vind ik ze niet. Vraagtekens blijven achter in mijn hoofd. Ik heb angst om verliefd te worden, angst om mij opnieuw ergens in te storten. Angst om onderuit te gaan, over de talloze bananenschillen die anderen voor mij hebben uitgestrooid, meestal door lomp en stupide machogedrag. Ik doe mijn best, probeer voorzichtig te zijn, loop soms op mijn tenen, maar het baat niet. Ik trek mijn fluwelen handschoenen aan, om geen krassen te maken, maar het helpt niet. Die krassen zijn er al, die hebben anderen voor mij gemaakt. De littekens, de sporen van psychisch en lichamelijk geweld die zij hebben achterlaten, staan nog altijd vers in het geheugen. Dagen, maanden en jaren verstrijken, de tijd vliegt voorbij, argwaan en (over)gevoeligheden zullen altijd blijven, één kleine verkeerde beweging en het is gedaan. Dan zijn we weer terug bij af, angst en onzekerheid begint opnieuw. Ik deel er in mee.

Vrouwen zijn in mijn ogen de mooiste voortbrengselen van de natuur. Zij fascineren en intrigeren mij mateloos. Ik doe mijn best om vrouwen te begrijpen, om hen geen pijn te doen. Ik wil haar zeker niet kwetsen. Ik wil mijn birtanem (schat) geen minderwaardigheidscomplex of schuldgevoelens aanpraten. Ik wil haar eigenwaarde niet beschadigen of afnemen. Dat hebben anderen voor mij gedaan. Maar ik krijg wél de rekening gepresenteerd. De welbekende druppel is snel bereikt in zo’n situatie, al mijn goede bedoelingen en inspanningen ten spijt. Hoe dan ook, ik betaal altijd mee aan de prijs van schoonheid.

Scepsis 2004 (www.dejongejournalist.nl)