Hoop je ook wel eens dat iemand je zegt dat je eigenlijk geen mens bent? Dat je eigenlijk een alien bent van een andere planeet? Dat zou perfect zijn. Dat zou namelijk betekenen dat je je niet meer hoeft te schamen voor de mensen om je heen. Laat ik het voor deze keer eens niet over de kijkersfile hebben.
Toen ik klein was, deden we vlak voor de echte landelijke verkiezingen een eigen stemming bij ons op de middelbare school. We kregen de standpunten van de partijen op papier, die je mocht doorlezen, en daarna moest iedereen in de klas stemmen. Ik dacht: al die debatten en verkiezingscampagnes om de 4 jaar, dat kost alleen maar tijd en geld. Dat moest toch anders kunnen? Ik besloot die dag het volgende.
Alle reclames geven een beeld van een perfecte wereld. Wat een openingszin! Dat is maar goed ook; want ik wil geen reclame voor een acne-product zien, gepromoot door Jack Spijkerman, of een afslankmiddel gepromoot door Robert Jensen. Het probleem bij commercials zit hem sinds kort echter niet alleen meer in de uitvoering, maar ook in de inhoud.
Na een onverdiende vakantie in het buitenland, probeer ik wanhopig het gemiste nieuws te verzamelen als ik weer terug ben in Nederland; als een pas afgestudeerde journalist die worstelend zijn proefperiode bij zijn eerste baan moet door komen. Ik weet het, je heb ook Nederlandse TV en kranten in het buitenland, maar tussen de alcohol, de muggenbulten, een K3-liedjes zingend neefje en de siësta’s door, blijft er niet veel hangen.
Mocht je denken dat de Nederlandse sportjournalist het sportnieuws kwalitatief en objectief weergeeft, dat ze voor dag en dauw opstaan om de Nederlandse bevolking te voorzien van het stokbroodnodige sportnieuws, dat ze weer en wind trotseren om voor ons de diepverborgen waarheid te achterhalen, dat je hier te maken hebt met de zalf van de zalf, de trots van de natie…je weet het: guess again!
