Soms probeer ik me voor te nemen om mijn voornemens niet alleen voor te nemen maar ook te realiseren. En dan bedoel ik niet de voornemens die ik voorneem na tien borrels. Nee ik bedoel de diepgewortelde voornemens. Voornemens die je karakter verbeteren, voornemens waarvan je al een tijd het voornemen hebt ze te realiseren. Zo heb ik me laatst voorgenomen niet meer te klagen.
Het punt waarop je hoofd je voeten kwijtraakt is je stressgrens.
Vanmiddag als de geboggelde van de Notre Dame bij mijn zeer leuke ruggenkraker (grote mensen taal: Manueel Therapeut) op bezoek geweest.
“Dingdong, dingdong, dingdong”…Fuhuck wat is dat geluid??!! Ik kruip verder onder een berg kussens. “Dingdong, dingdong, dingdong”…Fuck Fuck Fuck waar komt die herrie vandaan??!! “Dingdong, dingdong, dingdong” Neeeheeee, de kerkklokken! Hoe vaak zijn die dingen al gegaan? Hoe laat is het? Ik schiet overeind. Aaaarg auwauwauwauw: Hoofdpijn.
Ik ben zo onaangepast dat ik dit stuk begin met ik. Sinds acht maanden behoor ik tot de 1.296.433 miljoen alleenstaande vrouwen die Nederland rijk is. Dit tegenover 1.093.025 miljoen alleenstaande mannen. En daar begint het probleem.
