Vrijgezellenanalyse

Ik ben zo onaangepast dat ik dit stuk begin met ik. Sinds acht maanden behoor ik tot de 1.296.433 miljoen alleenstaande vrouwen die Nederland rijk is. Dit tegenover 1.093.025 miljoen alleenstaande mannen. En daar begint het probleem. Een overschot van 203.408 duizend alleenstaande vrouwen. De mannen in de minderheid en dat zal hun dit keer plezieren. Want de mannen hebben 1,19 stukje vrouw voor het uitkiezen. En de vrouwen 0,84 stukje man. Dit is het feitelijke probleem waar ik, als 1,19 stukje vrouw tegenaan loop.

Ik bevind me in een zeer prettige leeftijdscategorie. Mannelijk Nederland van 24 jaar tot 34 jaar is het bezichtigen waard. Toch valt het vinden van de juiste man zwaar. 30 + draagt een verleden met zich mee. Ze zijn gescheiden, hebben een kind of zijn te vaak teleurgesteld door het 1,19 stukje vrouw. 24 + geniet van het jagersbestaan. Een vrouw is om van te genieten maar niet om van te houden. Een vrouw is om aan te raken maar niet om langer vast te houden.

30 + zat ik een café. Ik ook. Weerzien. We hadden een gesprek. Lachten. Voerden discussies. Vertelden verlangens. Besproken de toekomst, het heden en verleden. Wisselden passies en e-mail adressen uit. En daar ging het fout. De volgende morgen ontving ik een mail met subjectregel: Seks?! De inhoud was nog schrikbarender: “Als je daar zin in hebt hoor ik het wel! Your ever lasting love, … ” Dat was niet alles, de p.s. regel was een citaat van een overleden kunstenaar. Deze regel, moet hij gedacht hebben, haalt haar over tot de daad: “Oh hoe ik hunker naar de zeelucht van jouw doos.” Jammer dat ik mijn neus niet kan snuiten met een e-mail. Of heeft hij zijn mailadres gegeven zodat ik hem een kaartje kan sturen als hij en zijn vrouw over twee maanden trotse ouders zullen zijn.

Een aantal weken voor het ‘hunkeren naar de zeelucht van mijn doos’ incident, ontmoette ik een jongen. 24 jaar, voor 0,84 deel past hij goed mij, tenminste dat vind ik. Het nadelige feit wil dat hij nog thuis woont. Mama die de wasmachine laat draaien, zijn eten klaarmaakt en een perenijsje meegeeft als hij na het eten naar zijn kamer gaat, zijn voor hem geen uitzonderingen. De gedachten dat ze hem naar bed brengt en een verhaaltje voorleest probeer ik niet toe te laten. Cupido trof mij en schoot duizenden vlinders in mijn buik. 24+ en ik zoenden in de hal van mijn appartementencomplex, het trapportaal, de woonkamer, de bank, de keuken. Hij ging en kwam weer langs. Het lustige zoenen herhaalde zich. Hij ging, maar kwam nooit weer. “De vrouw van zijn dromen” had hij gevonden, vertelde hij me later. 19 jaar, kneedbaar én thuiswonend. Groot gelijk 24+, zo kun je tenminste kiezen waar jullie je perenijsje oplikken: jouw kamer of die van haar.

Laatst zat ik met 26+ op een terras toen hij zei: “Als ik mijn moeder kon klonen dan zou ik dat doen.” Mijn alarmbellen rinkelden, ik voelde de haren op mijn rug omhoogschieten. Snel een slok wijn, ik kon dit niet goed gehoord hebben. “Klonen?” hoor ik mezelf vol verbijstering vragen. “Ja dat is toch mooi, een meisje dat alles voor je doet. Je bad vol laat lopen, eten kookt en de was doet.” Ik verslikte me bijna in de volgende slok wijn. Het was waar, hij meende het echt. “Schat ik heb je slofjes klaargezet, je badje vol laten lopen en laat je kleding maar rondslingeren dat ruim ik wel op nadat ik je gepijpt heb.” Zei ik sarcastisch. Zelf vond ik het een aardige grap, maar 26+ kon er niet om lachen.

Geef ze eens ongelijk. De mannen hebben het voor het uitkiezen. Dus wat kan ik doen om 1,19 en 0,84 tot 2 te krijgen? Gekloond de was doen terwijl ik seks heb met de man van een zwangere vrouw en hem daarna naar z’n moeder stuur zodat hij op haar schoot een perenijsje kan eten.

Ik wacht nog wel een jaartje tot het CBS andere cijfers aangeeft.