Ik zie die prachtige boom staan. Ik kijk er naar en voel zijn kracht, terwijl hij hoog boven me uittorent, en zijn wortels diep graven. Genoeg kracht om de aarde te scheuren als hij wil, maar hij wil het niet. Waarom zou hij? De boom is in harmonie met zijn omgeving. Hij drinkt regen, en als de wind waait geniet hij van de loutering. Hij is de levensboom.
Het begon vanmorgen toen ik mijn halfhoogslaper uitbuitelde, de gordijntjes opentrok om even een meditatief moment te hebben met de Utrechtse Dom, en begroet werd door een stralendblauwe lucht vol zon. Aangezien ik nog van het type ben dat veel energie kan putten uit de spreekwoordelijke ‘kleine dingen’ duurde het maar een fractie van een seconde, of ik voelde me in staat om de wereld naar mijn hand te zetten. Klaar voor actie!
De glasvezelzenuwen van het wereldwijde web verbinden server met server met server tot een globaal neuraal netwerk. Informatie uit alle windstreken belandt zonder merkbare vertraging bij de consument: heet van de naald, netjes geredigeerd en gebruiksklaar in het juiste bestandsformaat.
Vandaag wil ik een stukje schrijven over een alarmerend verschijnsel, dat ik zal noemen: de esthetisch gemodificeerde mens. Ik dacht altijd: zo zie je ze niet vaak, maar er lijkt sprake te zijn van een opwaartse trend. Een volledige sociaal-culturele studie valt natuurlijk buiten het kader van deze column, maar ik zal proberen mijn visie op deze maatschappelijke uitwas beknopt weer te geven.
Ik ben nooit een [i]hardcore[/i] filosofieliefhebber geweest. Platoontjes, Descartezen, Wittgensteinianen; laat ze zich vooral lekker uitleven in eindeloze haarkloverij en anale syllogismenfixatie volgens de scholen van hun lichtende voorbeelden. Maar aan mijn brein geen polonaise. Uitgekauwde levensvragen zijn aan mij eigenlijk niet besteed. Mijn motto is altijd geweest: is het leven niet al mooi en fascinerend en overweldigend genoeg, zonder dat je je ook nog eens druk moet maken over ‘zin’, over een uiteindelijk doel, over je lotsbestemming?
