[i]… de witte stof spant rond je knieën als je hurkt bij de bron van de cadans. Je blijft laag bij de grond, en ook al dein je inwendig mee op het ritme, je buitenkant versluiert de spanning. Een masker van bezwete huid, van spieren. Geen blik kruist die van de ander, die tegenover je zijn eigen rituelen volbrengt. Zover is het nog niet. En tot die tijd hul je je in jezelf[/i].
Ik ging werken, op een dag als alle andere. Ik materialiseerde in mijn bureaustoel en startte rustig de verschillende inwendige protocollen op waarmee ik kan functioneren op de werkvloer. En aldus geschiedde. Op een gegeven moment kreeg ik wat kramp in mijn buik. Niet heel bijzonder, en in het begin lachte ik de pijntjes dan ook weg.
De wegbermen van Ede bloeien rijkelijk als nooit tevoren. Zie daar mijn rankende vriend de vogelwikke. Hij omarmt het gras dat nu nog fris is – maar wacht maar tot de zomer komt, de lucht stilstaat en alles bedekt lijkt met een trillend laagje stof. Wikkepaars doet het goed tussen het groen, maar er is meer!
[i]Reactie op de column [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=2226]Halle Berry, laat mij je beminnen![/url], van 27 september 2004[/i].
Een metafoor: [i]He reached the clearing at the end of the path.[/i]
Een waarheid: [i]Death is the gift that keeps on giving.[/i]
