“Wat??” Mijn mond hangt open van verbazing als ik mijn vriendin de laatste zin vraag te herhalen. “Veer, ik heb al vier jaar een vriend.” Het eerste wat in me opkomt, is waarom ik dat dan nooit heb gemerkt of waarom ze mij dit niet eerder heeft verteld. Mijn beste vriendin, mijn vunzerige altijd dollende vriendin gaat vreemd!
Sinds ik me kan heugen, gebruiken wij de lange vakantierit naar onze vakantiebestemming om te praten. Met wij bedoel ik dus mijn man Paul en ik. Deze gewoonte is geboren in de tijd dat je met drie kinderen en alle twee een drukke baan, vaak te weinig tijd hebt om alles door te praten.
De terugreis van Italië naar Nederland was eigenlijk niet veel anders, behalve dan misschien het onderwerp. Hoe zou je je begrafenis of crematie willen en wie wil je dat er komen?
Ik stapte na een heerlijke avond om half een ’s nachts in de auto. De radio aan, een uurtje rijden en dan was ik weer thuis. Uit de boxen galmde Michael Jackson, Beat it. Ik wilde al naar een andere zender verhuizen toen ik de DJ hoorde zeggen dat er nog geen bevestiging was van het overlijden van de King of Pop.
Vrijdag wordt hij achttien jaar! Ik tel de dagen. Robin is vanaf zijn geboorte al een ander soort kind. Als baby zijnde stijf, chagrijnig en traag in ontwikkeling. De eerste negen jaar hebben we heel wat alternatieve en gewone artsen bezocht. Iedereen was het met ons eens. Er zat wat fout bij Robin. Gipsbroeken, buisjes, speciaal schoeisel, logopedie, fysio, alles werd besproken en geprobeerd.
Als ik mijn bed uit kom, zie ik op de bank twee hoopjes verstopt onder het dekbed liggen. Het is mijn oudste met zijn vriendinnetje. Ze worden wakker van mijn gerommel en ze beginnen meteen te ratelen. Er waren enge dingen gebeurd in hun slaapkamer. Koude wind, enge geluiden en zelfs de kat wilde niet meer bij hun slapen.
