Eigenlijk heeft ze nooit over haar gesproken. Intimi wisten van haar bestaan, maar er werd altijd over gezwegen. Ook zij bracht haar weinig ter sprake. Er was wel een wekker, eigenlijk een biologische wekker, die ieder jaar rond dezelfde tijd afging, namelijk rond de tiende van april.
Als hij binnen komt, staat ze blij op om een kop koffie voor hem te maken. Een gewoonte die er is ingeslopen, sinds zij zelf niet meer werkt. Ze heft haar hoofd op voor een kus, maar tot haar afgrijzen krijgt ze een kusje op haar voorhoofd. Ze kijkt naar hem. Zijn ogen staan als glazen blauwe knikkers in zijn hoofd. Ze voelt haar maag letterlijk in één krimpen als zij zijn “zwarte” aura door het huis voelt verspreiden.
Naar mate je ouder wordt, veranderd je blik. Misschien is het gewoon volwassen worden of komt de wijsheid alsnog met de jaren.
Ik was bijna veertien jaar toen mijn vader na een ziekbed van ruim twee jaar overleed. Mijn moeder bleef achter met een geestelijk gehandicapte zoon, een vreselijke puber dochter en een kleindochter.
Het is woensdag. We moeten naar het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen om de uitslag te halen van het spierbiopt van Robin. Ik ben totaal niet nerveus. Het enige wat ik hoop, is dat Robin bijzonder genoeg wordt bevonden om mee te mogen doen aan een experimenteel onderzoek. Er zou namelijk een medicijn zijn ontdekt dat de ziekte niet geneest, maar wel zou kunnen stabiliseren.
Een jaar of tien geleden, kwam mijn oudste thuis, met de vraag of hij mijn laptop even mocht lenen om te chatten. Ik had geen idee wat chatten was en vond het na zijn uitleg, verstandig om eerst zelf maar eens te gaan kijken . Via startpagina kwam ik op een site waar er zowel voor ouderen als voor kinderen een “room” was. Een “nickname” moest ik invullen, bij gebrek aan fantasie gebruikte ik de naam van mijn zusje. Zo kwam ik in de virtuele wereld der chat terecht.
