De eerste twee minuten vond ik je accent nog charmant. Het had iets ondefinieerbaars. Na een minuut was het echter over met de pret. Het is een beetje bekakt Leids, maar dan slis je erbij en praat je niet, maar mompel je zachtjes. Tip van de dag: praat nooit meer in het openbaar. Het is verwarrend, frustrerend en slecht voor mijn humeur.
Ik zit bomvol inspiratie. Mijn notitieboekje puilt uit van potentiële columns en ik voel een niet in te houden drang om voor eens en altijd mijn hart te luchten. Toch houdt iets me tegen. Columns schrijven is namelijk slecht voor mijn liefdesleven. Allereerst omdat mijn vriendjes tot nu toe allemaal de ‘dit kan ik ook wel’ drang hadden om zichzelf te bewijzen. Keer op keer moest ik het horen.
Ik begrijp mezelf niet meer. Mijn ideale man is lief, vriendelijk, behandelt mij als een godin en doet alles om mij te plezieren. Ik zoek me een ongeluk om hem te vinden. Heb ik hem gevonden, vind ik er geen zak aan.
“Ik doe alles wat je wil, schatje.” Gedver, waar is je eigen mening gebleven?
“Ik hou voor altijd van je.” Ieks, wat is er gebeurd met je eigenwaarde?
Wat nou ontbijt op bed. Waarom geef je me cadeautjes? Laat me barsten, neem me weer terug en houd het onzeker. Dat is wat ik wil.
Het is donker. Ik voel jouw warme lichaam tegen mijn koude lichaam aan. We zijn samen, maar ik voel me alleen. Ik kan niet slapen. Je fluisterde “ik hou van je”, maar waarom ga je dan morgenochtend weer weg? Waarom blijf je niet een keer? Telkens als je hier bent voel ik me mooi, gewild en aantrekkelijk. Telkens als je weg gaat voel ik me afgewezen en in de steek gelaten.
Onder de mom van: we hebben weer veel te veel gevreten deze zomer, gaan huisgenootje Fleur en ik sporten. We gaan op Kempo, om precies te zijn. “Een Chinese vechtsport,” delen we medehuisgenoot Guido met gepaste trots mee. Guido knikt en doet moeite om niet in lachen uit te barsten.
