Bitch vol inspiratie

Ik zit bomvol inspiratie. Mijn notitieboekje puilt uit van potentiële columns en ik voel een niet in te houden drang om voor eens en altijd mijn hart te luchten. Toch houdt iets me tegen. Columns schrijven is namelijk slecht voor mijn liefdesleven. Allereerst omdat mijn vriendjes tot nu toe allemaal de ‘dit kan ik ook wel’ drang hadden om zichzelf te bewijzen. Keer op keer moest ik het horen. “Kijk, Chan, ik heb óók een column geschreven.” Helaas ben ik niet van het subtiele soort en het is dan ook aan mijn hoongelach en niet al te vriendelijke opmerkingen te danken dat de columnx-lezers niet verveeld zijn met duizenden lofzangen over mijn schoonheid.

Vreselijk de arrogantie van de mannen om te denken dat zij alles kunnen wat ik ook kan. Ik hoef toch ook niet zo nodig te voetballen, alleen maar omdat hij het doet? Voor je het weet kun je als vrouw je eigen lekke banden gaan plakken. Dat gaat dus helemaal de verkeerde kant op.

Ik kreeg een keer een column, of wat er voor door moest gaan, opgestuurd van een ex-vriendje. Hij had het tijdens onze relatie, of wat er voor door moest gaan, geschreven na een dagje strand. De column bevat een aantal memorabele zinnen. Ik vraag me af of dit liefde is. Ik mag niet eens bij haar op de handdoek komen liggen. Nou vraag ik je. Waarom neem je je eigen handdoek nog mee, als je er bij mij op wilt komen liggen? Wat een idiotie! Het is 30 graden, kom laten we gaan kroelen en een waterstroom aan zweet van hier tot Gunteren teweeg brengen.

Maar het allerergst zijn de mannen die op de voorhand je columns gaan lezen. Niet voor niets heb ik mijn weblog uit de lucht gehaald. “Ik las dat je pakken vla naar het hoofd van je ex-vriendje hebt gegooid, misschien moeten we onze date maar uitstellen.” Ze gaan hierbij volledig aan het feit voorbij dat ik heus wel yoghurt had willen gooien, maar vla betere vlekken geeft. Natuurlijk is het zonde van de vla, dat snap ik ook wel.

Ik heb nog kort een man gedate die blind was, maar zijn braillecomputer was de pest voor onze relatie.

Maar genoeg is genoeg. Tijdens mijn columnloze periode heb ik zoveel mannen leren kennen en tot mijn scharrels gemaakt, dat het hoog tijd is dat ik daar het mes in zet. Teveel is ook niet goed natuurlijk. Dus noem ik achteloos tussen neus en lippen door dat ik columns schrijf, wetende dat een beetje nieuwsgierige man ze toch wel kan vinden. Ik gebruik ook niet bepaald een verhullende nickname natuurlijk.

En tot mijn vreugde werkt het! Twee hebben er al afgezegd en ik heb ook al weer drie uiterst lachwekkende “columns” van een ander in mijn mailbox gevonden. En met een valse grijns op mijn gezicht typ ik nu dit verhaal. Het werd hoog tijd dat ik de bitch in mij er weer eens uitliet.