Ik voel me deze ochtend even een terrorist.
Ik sta op het Centraal Station op mijn trein te wachten en omdat ik nog niet ontbeten heb ga ik toch nog even snel naar de AH To Go om een banaan te halen. Ik vind: bananen zijn lekker. Er staat uiteraard weer een belachelijk lange rij bij de AH. Als de twee mensen voor me dan uiteindelijk geholpen zijn ontdek ik tot mijn grote schrik dat ik mijn weekendtas kwijt ben.
Omdat het zondag is en de winkels open zijn, besluit mijn vriendin om kleren voor mij te gaan kopen, en ik mag mee. Normaal zeg ik dat ik een broek nodig heb, een blauwe bijvoorbeeld, en dan neemt zij een nieuwe broek mee. Of ik bel Wehkamp. Ik vind dat ik genoeg kleren in de kast heb liggen, zij vindt van niet. Ik vind dat het op zondag veel te druk is om de winkels in te duiken, zij vindt van niet. We gaan niet, we gaan echt niet.
We gaan toch.
Ik word om 7.00 wakker met het gevoel alsof ik drie dagen achtereen mezelf heb gelaafd aan de meest uiteenlopende dranken. Alles door elkaar gedronken en zo gaan slapen. Gek genoeg ben ik al twee dagen thuis. Lichtflitsen verschijnen afwisselend voor en achter mijn oogleden. Als kleine bliksemschichtjes en soms als kleine bolletjes. Ze dansen rond en bij elke beweging die de bliksempjes of bolletjes maken, lijkt het alsof er tegelijkertijd dertig scheermesjes in mijn hoofd worden geschoven. Dat alles met het ritme van een trein. Zoals de kadans van een trein op haar rails, zo voelt de bonk in mijn hoofd. En even lijkt het alsof mijn hart in mijn hoofd is beland. Migraine dus.
Het is definitief. Ik heb eraan toegegeven; Ze is nu voortaan altijd bij me. Ik word nu wakker met haar en ga met haar slapen. Ze licht mijn kamer op. Ik eet met haar, drink uit haar. ’s Nachts houdt ze me warm. Ze siert mijn kamer met haar mengeling van kleuren. IKEA is bij me ingetrokken.
Dus daar zit ik dan.
Ik trok een paar uur geleden de voordeur van mijn ouderlijk huis achter me dicht. Het moest er van komen. Ik was er helemaal klaar voor, de nieuwe fase in mijn leven. Eindelijk mijn eigen plek. Waar ik kan doen en laten wat ik wil. Waar ik mezelf kan ontplooien.
