MetroMan

Omdat het zondag is en de winkels open zijn, besluit mijn vriendin om kleren voor mij te gaan kopen, en ik mag mee. Normaal zeg ik dat ik een broek nodig heb, een blauwe bijvoorbeeld, en dan neemt zij een nieuwe broek mee. Of ik bel Wehkamp. Ik vind dat ik genoeg kleren in de kast heb liggen, zij vindt van niet. Ik vind dat het op zondag veel te druk is om de winkels in te duiken, zij vindt van niet. We gaan niet, we gaan echt niet.
We gaan toch. Dus ik besluit om voor één keer mijn stoute metroseksuele schoenen aan te trekken en flink te gaan winkelen. Zolang ik mijn borsthaar maar niet hoef af te scheren en als ik maar terug ben vóór Studio Sport begint. Shoppen, zoals vrouwen dat zo Sex-and-the-Cityesque kunnen zeggen. Dus voor ik het weet lopen we in de stad. Jezus Christus, wat is het weer druk. Het lijkt wel of niemand nog wil rusten op God’s dag.

Voor ik het weet staan we in een mooie kledingzaak. Ik ben er wel eens eerder geweest, herinner ik mij. Het is er strak, wit, de kleren die ik zie hangen bevallen me wel. ‘Dit is misschien wel iets voor je’, zegt mijn vriendin terwijl ze me achtenvijftig kledingstukken in m’n hand duwt. Ik ga in het pashokje en pas een aantal van de kleren die mijn vriendin me over het deurtje heel lief aangeeft. Terwijl ik aan het wegsmelten ben van de hitte in het pashokje van één vierkante meter, wil ik niets liever dan zo snel mogelijk weg. Het past allemaal perfect, zoals ik al verwacht had. Ik stap het hokje uit en been richting de kassa. “Schat! Zou je niet eerst eens nog in wat andere winkels kijken?” Roept m’n schatje me na. Wat bedoelt ze?

Ze bedoelt dat we de overige honderdtachtig heren-modezaken in de stad ook moeten bekijken voordat ik mijn kleding uiteindelijk gewoon bij de eerste winkel koop. Wat een ellende. Maar de metro-man in mij zegt me dat ik niet zo flauw moet doen dus ik ga mee naar de eerstvolgende winkel. Cd-winkels kijken zit er vandaag niet in denk ik.

Mijn vriendin loopt ook nog even een winkel binnen maar heeft blijkbaar in één seconde gezien ‘dat het niks is.’ Later lopen we langs een andere winkel waarvan ze aan de buitenkant al kan zien dat ze er niks voor haar hebben. Ongelooflijk.

De volgende winkel bevalt me niks. Ik ken de winkel niet. Volgens mij is ‘ie nieuw. Maar na een beetje rondneuzen zie ik wel wat leuke dingen hangen. Ik vraag aan de verkoopster of ze me kan helpen aan een colbert. Ze heeft natuurlijk wel duizend colberts in net zoveel verschillende kleuren en modellen. Ik ga voor de zwarte. Zwart is mooi. Zwart is makkelijk. Als ik zeg dat ik de rode blouse wil voor onder het colbert, met de paarse stropdas, kijken zowel de verkoopster als mijn vriendin me met medelijden aan. Andere combinatie dus maar.

De verkoopster komt terug met een colbert, ervan uit gaande dat zij mijn maat wél weet, pas ik ‘m, en hij is veel te groot. Andere maat dus maar. De verkoopster rent naar achter en komt terug met een andere maat. Deze past ook al niet. Twee keer een verkeerde maat, ach, ze is ook pas vijftien dus wat weet zij er eigenlijk van? Wat een klerewinkel. Hier kom ik dus nooit meer. Ik bedank de verkoopster en neem mijn vriendin mee naar de uitgang. Ze weten niet eens welke maat ik heb. Ik vind; rood en paars combineert wél mooi. Die verkoopsters weten toch nooit waar ze t over hebben want ze vinden alles ‘perfect’ staan mopper ik tegen mijn vriendin.
Ze zegt niets.

Na vijftienhonderd winkels in en uit te zijn gelopen vindt zelfs mijn vriendin het welletjes en we rekenen wat kledingstukken af. Studio sport loop ik nu dus mis. Ik wil nog nieuwe sokken, want in m’n oude zitten gaten en ik loop naar m’n vriendin met witte sportsokken die ik heb gepakt omdat ze zo lekker zitten. ‘Weet je zeker dat je geen andere kleur wil schat?’, zegt ze terwijl ze de witte sokken teruglegt en zwarte ervoor in de plaats neemt en ze intussen afrekent aan de kassa.

Als ik de volgende dag thuiskom, ligt de Wehkamp-gids opengeslagen op tafel. Op verschillende pagina’s zijn kledingstukken omcirkeld, met een briefje van m’n vriendin erbij. ‘Hoi metroman!’, staat er ‘bel als je thuiskomt even dit nummer en geef je bestelling door. Dan heb je het morgen in huis. Heb je toch nog even geshopt als de moderne man.” Kijk, zo vind ik winkelen nou leuk. Kan ik morgen tijdens het passen tegelijkertijd de herhaling van Studio Sport nog even zien.